7:336
annos
tres
sancte
iuraret,
te
cum
quibusdam
aliis
tuis
sodalibus
consilium
iniise
de
sacerdote
clam.
necando,
quod
nimis
garrulum
esse
diceretis,
ne
sua
loquacitate
vos
in
periculum
traheret.
Tu
vero,
os
impurum,
nos
facis
Arianos?
in
quibus
nihil
habes
quod
reprehendas,
nisi
quod
divinam
Christi
essentiam
expressius
asserimus
quam
tibi
adlubescat.
Haec
tunc
Calvinus,
ut
audivi.
Nunc
etiam
hic
thraso
haereticos
superciliose
pronunciat,
in
quibus
ne
minima
quidem
suspicio
impietatis,
quam
falso
illis
impingit,
haerere
potest,
et
gloriatur
se
fidei
patronum,
qui
religiones
omnes
pro
fabulis
habeat,
plurisque
abbatis
unius
culinam
quam
aeternum
coeli
domicilium
et
haereditatem
nobis
a
Christo
acquisitam
faciat.
Sic
autem
res
habuit.
Senatus
partibus
auditis
et
causa
rite
discussa,
Farellum,
Calvinum
et
Viretum
puros
et
immunes
ab
haereseos
nota,
quam
illis
Carolus
inurere
conatus
erat,
pronunciavit,
nec
alios
sibi
cognitos
quam
sanae
et
orthodoxae
doctrinae;
Carolum
vero,
tanquam
calumniatorem,
et
propter
alia
flagitia,
[pag.
87]
finibus
suis
iussit
excedere.
Hoc
senatusconsulto
recitato
deiectus
a
pristina
ferocia
et
perculsus
magna
anxietate
agitare
per
quemdam
suum
fautorem
coepit
ut
poena
illa
mitigaretur.
Allatum
est
igitur
ipsum
cum
Farello
et
collegis
reconciliationem
quaerere.
Hic
mihi
dicat,
si
tenebat
eos
Arianismi
convictos,
cur
ministerii
societatem
cum
illis
tantopere
expetebat?
Et
si
verum
est,
quod
nunc
persuadere
vult
Sorbonicis,
corpore
se
tunc,
et
quidem
invitum,
versatum
fuisse
in
castris
nostris,
quis
tunc
eum
morabatur?
Inde
ergo
apparet,
quis
sit
hominis
zelus
et
quae
conscientia.
Nam
si
guttam
unam
sincerae
pietatis
haberet,
moriendum
centies
potius
fuit
quam
ut
cum
manifestis
et
convictis
haereticis
redire
in
gratiam
studeret.
Sed
pergamus.
Ventum
est
in
consistorium,
hoc
est
in
iudicium
ecclesiae.
Illic
suam
tum
nequitiam
iterum
prodidit.
Nam
ut
calumniae
dedecus
elueret,
coepit
de
integro
disputationem
retexere.
Consentiebat
tamen
ad
extremum
cum
illis
per
omnia,
modo
paterentur
huic
sententiae,
Christum
esse
Deum
a
se
ipso,
interpretationem
attexi,
quam
ipse
adferret.
Hoc
vero
indignum
Farello
et
aliis
videri,
quod
plana
et
commoda
interpretatione,
quam
dederant,
non
contentus
plus
aliquid
exigeret.
Animadvertebant
praeterea
hoc
eum
captare
quod
initio
fugerant
ipsum,
nec
sine
causa
initio
movisse
tantas
[pag.
88]
turbas
et
fuisse
in
Farelli
doctrina
aliquid
reprehensione
dignum.
Responsum
est
igitur
eius
esse
accipere
leges,
non
ferre,
qui
bis
iam
ab
ecclesia
et
semel
a
magistratu
damnatus
esset.
Illinc
autem
ad
consulem
profecti
sunt
Farellus,
Calvinus
et
Viretus,
petieruntque
ut
prohiberetur
Carolus
urbe
abire,
donec,
sicuti
pronunciatum
erat
a
senatu,
ita
ipse
quoque
ore
suo
confiteretur,
eos
|