5:336
nostris,
nc
a
recto
itinere
aberremus:
sapientia
nostra
est,
qua
ad
omnem
integritatem
formemur,
instituamur,
excitemur:
di&ciplina
nostra
est,
quae
nos
improbiore
licentia
diffluere
non
sinat
(Ps.
119,
105;
Deut.
4,
6).
DE
POENITENTIA
ET
REGENERATIONE.
Hinc
iam
intelligere
promptum
est,
cur
poenitentia
cum
fide
Christi
semper
coniungatur:
cur
etiam
Dominus
affirmet,
neminem
in
regnum
coelorum
ingredi
posse,
nisi
qui
regeneratus
fuerit
(Ioann.
3,
3).
Poenitentia
enim
conversionem
significat
:
qua
mundi
huius
perversitate
valere
iussa,
in
viam
Domini
nos
recipimus.
Christus
autem
ut
peccati
minister
non
est,
nequaquam
ideo
scelerum
inquinamentis
ablutos
iustitiae
suae
participatione
vestit,
quo
tantam
gratiam
novis
subinde
sordibus
profanemus:
sed
ut
in
Dei
filios
cooptati,
vitam
im
posterum
nostram
patris
nostri
gloriae
consecremus.
Huius
autem
poenitentiae
effectus
a
regeneratione
nostra
pendet,
quae
ipsa
duabus
partibus
constat:
carnis
nostrae,
hoc
est
ingenitae
nobis
corruptionis
mortificatione,
et
vivificatione
spirituali
(Rom.
6,
5;
Col.
3,
3
et
alibi):
qua
hominis
natura
in
suam
integritatem
instauratur.
In
hanc
ergo
meditationem
tota
vita
nobis
est
incumbendum,
ut
[pag.
22]
peccato
mortui,
ac
nobis
ipsis,
Christo
et
eius
iustitiae
vivamus.
Quumque
generatio
ista
nunquam
impleatur,
quamdiu
in
mortalis
corporis
carcere
degimus:
perpetuum
ad
mortem
usque
poenitentiae
studium
sit,
oportet.
QUOMODO
BONORUM
OPERUM
ET
FIDEI
IUSTITIA
SIMUL
CONVENIANT.
Bona
autem
opera,
quae
ab
eiusmodi
conscientiae
puritate
proficiscuntur,
Deo
accepta
esse,
nihil
dubium
est.
Quandoquidem
enim
suam
iustitiam
in
illis
agnoscit,
non
potest
non
approbare
ac
commendare.
Sollicite
tamen
cavendum,
ne
sic
vana
efferamur
eorum
fiducia,
ut
iustificari
nos
sola
Christi
fide
obliviscamur.
Nulla
quippe
est
operum
iustitia
coram
Domino,
nisi
quae
illius
iustitiae
respondeat.
Itaque
qui
ab
operibus
iustificari
quaerit,
ei
unum
aut
alterum
opus
producere
non
sufficit:
sed
perfectam
legis
obedientiam
afferre
necesse
habet,
a
qua
profecto
absunt
adhuc
longissime,
qui
optime
in
Domini
lege
prae
aliis
profecerunt.
Deinde
etiamsi
uno
duntaxat
bono
opere
satisfieri
sibi
pateretur
Dei
iustitia,
ne
unum
quidem
opus
in
sanctis
suis
Dominus
inveniret,
cui
iustitiae
laudem
suo
merito
redderet.
Nam
istud,
quanquam
mirum
videri
queat,
verissimum
tamen
est:
nullum
omnino
exire
a
nobis
opus
summa
perfectione
consummatum,
ac
non
aliquo
veluti
naevo
inquinatum.
Quare
quum
peccatores
simus
omnes,
et
plurimis
vitiorum
reliquiis
as-
|