1:336  [A  36;  B  34;  0  34.  ac  pravas  cupiditates  in  parte  sensitiva  modo,  sed  in  ipsa  etiam  mente;  atque  ideo  eius  exigere  renovationem.  Et  sane  eam  humanae  naturae  imaginem  paulo  ante  depinxerat,  quae  nulla  in  parte  nos  non  corruptos  ac  perversos  esse  ostenderet.  Nam  quod  gentes  omnes  scribit  ambulare  in  vanitate  mentis  suae,  obtenebratas  esse  intelligentia,  alienatas  a  vita  Dei,  propter  ignorantiam  quae  in  ipsis  est,  et  caecitatem  cordis  sui:  minime  est  dubium  quin  competat  in  eos  omnes,  quos  Dominus  ad  rectitudinem  suae  tum  sapientiae  tum  iustitiae  nondum  reformavit.  Quod  etiam  clarius  fit  ex  comparatione  mox  adiuncta:  ubi  fideles  admonet,  quod  non  ita  didicerint  Christum;  siquidem  ex  istis  verbis  colligimus  Christi  gratiam  unicum  esse  remedium,  quo  ab  illa  caecitate  et  malis  inde  consequentibus  liberemur.  Nam  et  ita  de  regno  Christi  vaticinatus  erat  Iesaias  (60,  2),  quum  Dominum  ecclesiae  suae  fore  in  lucem  sempiternam  promitteret;  quum  interim  tenebrae  obtegerent  terram  et  caligo  populos.  Quum  in  sola  ecclesia  exorituram  Dei  lucem  testetur,  extra  ecclesiam  certe  nonnisi  tenebras  et  caecitatem  relinquit.  Non  recensebo  sigillatim  quae  in  hominis  vanitatem  passim,  in  psalmis  praesertim  et  prophetis,  habentur.  Magnum  est  quod  scribit  David  (Psal.  62,  10):  si  cum  vanitate  appendatur,  ipsa  fore  vaniorem.  Gravi  telo  confoditur  eius  ingenium,  quum  omnes  quae  inde  prodeunt  cogitationes  ut  stultae,  frivolae,  insanae,  perversae  irridentur.  48.  ^Jihilo  levior  est  cordis  condemnatio,  quum  fraudulentum  dicitur  prae  omni  re  et  perversum  (Ier.  17,  9).  Sed  quia  brevitati  studeo  contentus  ero  uno  tantum  loco,  qui  tamen  lucidissimi  speculi  instar  futurus  sit,  in  quo  totam  naturae  nostrae  imaginem  intueamur.  Apostolus  enim,  dum  humani  generis  arrogantiam  vult  deiicere,  his  testimoniis  agit  (Rom.  3,  10):  Quod  non  est  iustus  quisquam,  non  est  intelligens,  aut  requirens  Deum;  omnes  declinaverunt,  simul  inutiles  facti  sunt;  non  est  qui  faciat  bonum,  ne  unus  quidem;  sepulcrum  patens  est  guttur  eorum,  linguis  suis  dolose  agunt,  venenum  aspidum  sub  labiis  eorum;  quorum  os  maledictione  plenum  et  amaritudine;  quorum  veloces  pedes  ad  effundendum  sanguinem;  in  viis  quorum  contritio  et  infelicitas,  quibus  prae  oeulis  non  est  timor  Dei.  His  fulminibus  non  in  certos  homines,  sed  in  universam  filiorum  Adain  nationem  invehitur.  Neque  in  unius  aut  alterius  saeculi  depravatos  mores  declamat;  sed  accusat  perpetuam  naturae  corruptionem.  Siquidem  propositum  illi  est  eo  loco,  non  simpliciter  homines  obiurgare  quo  resipiscant,  sed  docere  potius  ineluctabili  calamitate  omnes  oppressos,  e  qua  emergere  non  possint,  nisi  misericordia  Dei  eruantur.  Id  quia  non  probari  poterat,  nisi  de  clade  et  exitio  naturae  constitisset,  protulit  haec  testimonia,  quibus  plusquam  perditam  esse  naturam  nostram  convincitur.  Maneat  ergo  hoc,  non  pravae  duntaxat  con-