7:335
335
ADVERSUS
P.
CAROLI
336
nia
recordari
quae
saepe
audivi
de
iis
qui
adfuerant.
Colligam
tamen
magis
insignia,
quibus
eum
Viretus
ministerio
indignum
esse
convicit.
Narravit
pium
quendam
virum
circumventum
ab
eo
fuisse,
quum
catenulam
auream,
quae
quatuor
aureos
scutatos
pendebat,
ab
eo
partim
blanditiis,
partim
imperio
abstulisset
ac
pretii
loco
solvisset
duos
coronatos
duntaxat.
Narrabat
etiam
minime
per
eum
stetisse,
quo
minus
eam
catenulam
in
collo
gestaret
uxor,
ac
si
illud
tolerabile
esset
in
uxore
ecclesiastici
pastoris.
Protulit
deinde
insigne
flagitium,
quod
ebrius,
non
sine
omnium
risu,
ab
adolescentibus
protervis
domum
reductus
esset.
Vix
puer
erat
decennis
Lausannae,
qui
nesciret
spectaculum
illud
tantae
obscoenitatis
Carolum
populo
praebuisse.
Quin
etiam
recensuit
multa
exempla,
unde
constaret
Carolum
nimis
saepe
a
vino
decipi,
nec
sibi
tamen
posse
cavere.
Nam
et
hoc
vitii
habet
quod
ebrietatem
suam
tegere
nequit.
Indicavit
praeterea
arcanam
pactionem,
qua
transegerat
Carolus
cum
Martino
quodam
famulo
[pag.
85]
suo,
ut
sibi
annuam
ex
sacerdotiis
pensionem
solveret.
Ita
quum
honestum
haberet
ab
ecclesia
stipendium,
quod
saltem
ad
frugales
sumptus
sufficeret,
eum
ex
sacrilegiis
luxuriari
ostendit.
Haec,
ex
gravium
testium
relatu,
praecipua
fuisse
intelligo,
quae
Viretus
in
Carolo
reprehendit,
quanquam
alias
plerasque
vitae
eius
maculas
detexit
et
ineptias
in
doctrina,
quas
recensere
operae
pretium
non
est.
Quae
autem
obiecta
sibi
fuisse
commemorat,
impudenter
ipse
suo
more
confinxit,
aut
pro
suo
commodo
in
alienum
sensum
detorsit.
Neque
vero
consilii
sui
finem
dissimulat:
nam
a
magistris
nostris
gratiam
aucupatur,
quod
pro
illis
fortiter
vel
capitis
sui
periculo
dimicaverit.
Atqui
certum
est
eum
non
nisi
pro
insana
sua
ambitione
dimieasse.
Postea
contumeliose
invehitur
in
clarissimum
senatum
Bernensem,
quod
haereticos
retinuerit
in
honore,
fidei
vindicem
et
assertorem
in
exsilium
eiecerit.
Hoc
quidem
ipse
dicit,
sed
nemo
ei
credet.
Memini
me
audire
Bernae,
inter
altercationes
hanc
illi
vocem
excidisse:
Ego
hic
sum
ut
Athanasius.
Sed
hanc
vocem
sic
fuisse
repulsam
a
Calvino,
ut
stolidae
suae
iactantiae
valde
eum
poeniteret.
Ostendit
enim
quid
in
studio
asserendae
rectae
fidei,
quid
in
doctrina,
quid
in
constantia,
quid
in
laboribus
perferendis,
quid
in
pudicitia,
quid
in
sobrietate,
quid
in
gravitate
morum,
quid
in
totius
vitae
honestate
simile
haberet
cum
Athanasio
[pag.
86]
aut
ab
eo
diversum;
et
in
clausula
adiecit:
Nisi
forte
huc
respicit
tua
accusatio,
quod
sicut
perpetratae
caedis
accusatus
fuit
Athanasius,
ita
ne
hoc
crimine
graveris
times.
At
illi
sancto
viro
falsam
et
impiam
calumniam
struxerant
Ariani,
tu
autem
quaere
ex
tuo
comite,
quem
hic
sumptibus
tuis,
tanquam
famelicum
canem,
alis,
quis
illum
subornaverit,
ut
ante
|