5:335
CATECHISMUS.
eo
vitam
aeternam
obtineamus.
Quemadmodum
ait
hanc
esse
vitam
aeternam,
Nosse
unum
Deum
patrem,
et
quem
ille
misit
Iesum
Christum
(Ioann.
17,
3).
Item:
Qui
credit
in
me,
non
morietur
in
aeternum;
quod
si
mortuus
fuerit,
vivet
(Ioann,
l
l
,
26).
Qui
vero
istud
fiat,
nos
qui
peccatorum
sordibus
contaminati
sumus,
in
ipso
emundari
oportet:
quia
in
regnum
Dei
nihil
inquinatum
ingredietur.
Nos
ergo
sic
facit
sui
participes,
ut
qui
peccatores
in
nobis
sumus,
illius
iustitia
coram
throno
Dei
iusti
reputemur
atque
ita
propria
iustitia
spoliati,
Christi
iustitia
induimur:
et
operibus
iniusti,
Christi
fide
iustificamur.
Fide
enim
iustificari
dicimur,
[pag.
20]
non
quia
aliqua
iustitia
nos
intus
imbuamur:
sed
quia
Christi
iustitia,
perinde
ac
si
nostra
esset,
nobis
accepta
fertur,
propria
iniquitate
nequaquam
nobis
imputata:
ut
hunc
iustitiam
uno
verbo
vere
appellare
peccatorum
remissionem
liceat.
Quod
perspicue
declarat
apostolus,
dum
operum
iustitiam
cum
fidei
iustitia
saepius
confert,
alteraque
alteram
everti
docet
(Rom.
10,
3;
Phil.
3,
9).
Qua
autem
ratione
hanc
iustitiam
meritus
sit
nobis
Christus,
et
quibus
partibus
contineatur,
in
symbolo
videbimus,
ubi
omnia
singulatim
recensentur,
quibus
fides
nostra
fundata
est
ac
nititur.
PER
FIDEM
SANCTIFICAMUR
IN
LEGIS
OBEDIENTIAM.
Quemadmodum
sua
iustitia
Christus
apud
patrem
pro
nobis
intercedit,
ut
eo
veluti
sponsore
pro
iustis
censeamur:
ita
spiritus
sui
participatione
ad
JM&E짠m
puritatem^
et
innocentiam
sanctificat.
Siquidem
requievit
super
eum
spiritus
Domini
citra
mensuram:
spiritus,
inquam,
sapientiae
et
intellectus,
consilii,
fortitudinis,
scientiae,
timoris
Domini
(Ies.
61,
1;
item
l
l
,
2):
ut
de
eius
plenitudine
hauriamus
omnes,
et
gratiam
pro
gratia
(Ioann.
1,
16).
Falluntur
ergo,
qui
fide
Christi
gloriantur,
sanctificatione
spiritus
eius
prorsus
destituti.
Christum
factum
esse
nobis
non
iustitiam
modo,
sed
sanctificationem
quoque,
scriptura
docet.
Proinde
recipi
a
nobis
iustitia
eius
fide
non
potest,
quin
illam
sanctificationem
simul
amplectamur.
Eodem
enim
pacto
Dominus,
quod
in
Christo
nobiscum
ferit,
se
nostris
iniquitatibus
propitium
fore,
et
legem
suam
cordibus
nostris
inscripturum
pollicetur
(Ier.
31,
33).
Non
ergo
nostrae
facultatis
opus
est,
legis
observatio,
sed
spiritualis
[pag.
21]
virtutis:
qua
fit,
ut
corda
nostra
a
sua
corruptione
repurgentur,
et
ad
iustitiae
obedientiam
emolliantur.
Iam
vero
longe
alius
legis
usus
est
Christianis,
quam
qui
sine
fide
esse
possit.
Ubi
enim
cordibus
nostris
iustitiae
suae
amorem
insculpsit
Dominus,
externa
legis
doctrina,
quae
antea
nihil
quam
tum
imbecillitatis,
tum
transgressionis
nos
accusabat,
nunc
lucerna
est
pedibus
|