7:334
rat
in
ecclesia,
mirum
cur
non
inde
potius
mutuetur
argumenta
1
Cor.
15
apostolus
ad
probandam
resurrectionem,
quam
ex
aliis
quibusdam
locis.
Satis
enim
nervorum
habuisset
argumentum,
si
rogasset:
Ecquid
ergo
oratur
pro
mortuis,
ut
a
morte
liberentur
et
veram
adipiscantur
resurrectionem,
si
mortui
omnino
non
resurgunt?
Quantum
ad
veteres
attinet,
quotquot
in
eorum
scriptis
exstant
conciones
in
martyrum
memoriam
habitae,
nullum
postulandae
eorum
gloriae
apiculum
continent.
Atqui
si
de
mortuorum
resurrectione
solliciti
erant,
eorum
resurrectionem
debebant
potissimum
expetere,
quos
persuasi
erant
in
Domino
vere
esse
mortuos.
Hoc
ergo
eorum
exemplum
nobib
quoque,
sicut
scripturae
doctrina,
suffragatur.
His
recitatis,
praeposteram
ac
importunam
agendi
rationem,
quam
tenuerat
Carolus
in
hoc
dogmate
publicando,
Viretus
exposuit.
Nam
quum
nullam
unquam
mentionem
fecisset
eius
rei
coram
Vireto,
dum
hic
Genevam
invisit,
ille
[pag.
83]
praeter
hominum
opinionem,
quum
placide
docere
populum
deberet
pro
suggestu,
subito
in
contentiosam
disputationem
prorupit,
quae
nihil
simile
haberet
cum
forma
sacrae
concionis.
Legebat
enim
praeclara
illa
axiomata
et,
quum
singulis
insisteret,
se
tumultuose
commovebat
ac
si
cum
manu
armata
digladiaretur.
Neque
tamen
satis
animadvertebant
etiam
qui
erant
ex
auditoribus
doctissimi,
unde
erumperet
tantus
impetus,
aut
quorsum
evaderet,
nisi
quod
quum
in
fine
diceret
se
nolle
doceri
a
iuvene,
suspicati
sunt
Viretum
ab
eo
perstringi.
Neque
vero
papistis
consentiebat,
nam
figmenta
eorum
omnia
de
purgatorio
clamabat
vana
esse,
et
cum
ratione
pugnantia:
nullum
enim
esse
purgatorium
ignem,
nullas
mortuorum
poenas,
pro
quibus
precationes
fieri
vellet;
nec
in
praesens
sublevari
ullis
vivorum
suffragiis,
sed
tantum
pro
ipsis
orandum
e*sse
ut
diem
iudicii
Deus
acceleret:
hanc
orationis
speciem
in
primo
gradu
prodesse
virgini
Mariae,
prophetis
et
apostolis,
postea
in
universum
aliis
ecclesiae
membris.
Hoc
Vireto
quum
nunciatum
foret,
mox
repetiit
Lausannam,
ac
cum
illo
bono
viro
expostulavit
quod,
se
inscio,
novam
doctrinam
sparsisset.
Ego
certe,
dicebat,
collega
sum.
Eam
inter
nos
communicationem
esse
decet
ut
neuter
in
docendi
ratione
quidquam
ab
altero
separatum
habere
debeat.
Si
quid
mysterii
habes
tibi
revelatum,
ne
graveris
me
participem
[pag.
841
facere.
Nosti
me
esse
docilem;
libenter
amplectar
si
quid
ex
te
audiero
melius
quam
hactenus
didici:
sin
temere
aliquid
effutivisti,
patieris
te
admoneri
a
collega
et
amico.
Hac
oratione
quum
nihil
aequius
fingi
possit,
eam
tamen
non
minore
superbia
repudiavit
ille
thraso
quam
initio
eum
contempserat.
Longum
esset
reliqua
omnia
narrare,
nec
possum
om-
|