5:334
cordis
fiducia,
qua
in
Dei
misericordia,
per
evangelium
nobis
promissa,
secure
acquiescimus.
Sic
enim
a
promissionis
substantia
petenda
est
fidei
definitio:
quae
sic
eo
fundamento
nititur,
ut
sublato
ipso
protinus
corruat,
vel
potius
evanescat.
Proinde
dum
misericordiam
nobis
suam
per
evangelicam
promissionem
defert
Dominus,
si
promittenti
certo
ac
citra
haesitationem
confidimus,
fide
verbum
eius
apprehendere
dicimur.
Neque
ab
hac
definitione
aliena
est
illa
apostoli,
ubi
docet
esse
rerum
sperandarum
subsistentiam,
probationem
non
apparentium
(Hebr.
ll,
]).
Intelligit
enim
certam
quandam
ac
securam
possessionem
eorum,
quae
a
Deo
promissa
sunt,
et
evidentiam
rerum
non
apparentium:
nempe
vitae
aeternae,
cuius
exspectationem
fiducia
divinae
bonitatis,
per
evangelium
nobis
oblatae,
concipimus.
Quum
autem
omnes
Dei
promissiones
in
Christo
confirmentur
(2
Cor.
1,
17),
et
quodammodo
praestentur
ac
impleantur,
constat
procul
dubio,
Christum
ipsum
perpetuum
fidei
obiectum
esse,
in
quo
universas
divinae
misericordiae
divitias
contempletur.
FIDES
DONUM
DEI.
Si
recte
nobiscum
reputamus,
et
quantum
ad
coelestia
Dei
mysteria
mens
nostra
caecutiat,
et
quanta
diffidentia
cor
nostrum
in
omnibus
laboret,
nihil
dubitabimus,
quin
fides
vim
omnem
naturae
nostrae
longe
superet,
et
Dei
donum
sit
eximium
ac
singulare.
Nam
si
humanae
voluntatis,
ut
Paulus
ratiocinatur,
nemo
est
testis,
nisi
spiritus
hominis
qui
in
ipso
est
(1
Cor.
2,
ll),
divinae
voluntatis
qui
certus
esset
homo?
Et
si
Dei
veritas
apud
nos
in
iis
etiam
rebus
vacillat,
[pag.
19]
quas
oculo
praesenti
intuemur,
qui
firma
stabilisque
foret,
ubi
Dominus
ea
pollicetur,
quae
nec
oculus
videt,
nec
ingenium
hominis
capit?
Itaque
nihil
obscurum
est,
quin
fides
illustratio
sit
sancti
spiritus,
qua
et
mentes
nostrae
illuminantur,
et
confirmantur
corda
in
certam
animi
persuasionem,
quae
statuat
tam
certam
esse
Dei
veritatem,
ut
non
possit
non
praestare,
quod
se
facturum
sancto
suo
verbo
recepit.
Ob
eam
rem
et
arrha
vocatur,
quae
divinae
veritatis
certitudinem
animis
nostris
stabilit:
et
sigillum,
quo
in
diem
Domini
corda
nostra
obsignantur:
quia
ille
est
qui
spiritui
nostro
testificatur,
Deum
esse
nobis
patrem,
nosque
vicissim
eius
filios
(2
Cor.
1,
22;
Eph.
1,
13;
Rom.
8,
16).
IN
CHRISTO
IUSTIFICAMUR
PER
FIDEM.
Postquam
perpetuum
fidei
obiectum
esse
Christum
in
confesso
est,
quid
per
fidem
assequamur,
aliter
scire
non
possumus,
quam
si
in
ipsum
intueamur.
Ipse
autem
ideo
nobis
a
patre
datus,
ut
in
|