55:333
333
CAPUT
III.
334
tolus
aequalia
peccata,
quum
iniquitatis
damnat
omnes
qui
peccant:
sed
simpliciter
docere
vult,
ex
contemptu
Dei
nasci
peccatum,
et
peccando
violari
legis
iustitiam.
Quare
nihil
commune
habet
cum
deliro
Stoicorum
paradoxo
haec
Iohannis
doctrina.
Deinde
hic
peccare
non
significat
in
aliquo
opere
delinquere:
nec
peccati
nomen
pro
singulis
delictis
capitur:
sed
peccatum
vocat,
ubi
homines
toto
cordis
affectu
ad
malum
ruunt.
Nec
alios
peccare
intelligit,
nisi
qui
addicti
sunt
peccato.
Neque
enim
fideles,
qui
adhuc
carnis
concupiscentiis
laborant,
iniqui
censentur,
quamvis
a
peccato
non
sint
puri
nec
immunes:
sed
quia
non
regnat
in
ipsis
peccatum,
Iohannes
dicit
eos
non
peccare:
ut
mox
fusius
exponam.
Summa
huius
sententiae
est,
perversam
eorum
vitam
qui
peccandi
licentiam
sibi
indulgent,
exosam
esse
Deo,
nec
posse
ab
eo
ferri,
quum
ipsius
legi
sit
adversa.
Hinc
non
sequitur,
neque
potest
colligi,
fideles
iniquos
esse,
quia
subesse
Deo
cupiunt,
sibique
in
suis
vitiis
displicent,
idque
in
singulis
delictis.
Deinde
vitam,
quantum
in
se
est,
componunt
ad
legis
obsequium.
Terum
ubi
deliberata
est
peccandi
voluntas
vel
continuus
tenor,
illic
est
legis
transgressio.
5.
Porro
nostis
quod
ille
apparuit.
Alio
argumento
demonstrat
quantum
inter
se
dissideant
peccatum
et
fides.
Christi
enim
officium
est
peccata
tollere,
et
in
hunc
finem
a
patre
missus
est:
fide
autem
percipimus
Christi
virtutem:
ergo
qui
in
Christum
credit,
necesse
est
a
peccatis
purgari.
Caeterum
quum
alibi
dicatur
Christus
peccata
tollere,
quoniam
mortis
suae
sacrificio
ea
expiavit,
ne
coram
Deo
nobis
imputentur:
hoc
loco
intelligit
Iohannes
vere
et
ipso
actu
(ut
loquuntur)
Christum
tollere
peccata,
quia
per
ipsum
crucifigitur
vetus
homo
noster,
et
per
poenitentiam,
carnem
nostram
cum
pravis
concupiscentiis
spiritus
eius
mortificat.
Neque
enim
patitur
contextus,
de
remissione
exponi.
Sic
enim
(ut
dixi)
ratiocinatur,
eos
qui
peccare
non
desinunt,
irritum
facere
Christi
beneficium:
quum
ideo
venerit,
ut
aboleret
regnum
peccati.
Id
autem
ad
spiritus
sanctificationem
refertur.
Peccatum
in
eo
non
est
Non
de
Christi
persona
hic
agit,
sed
de
toto
corpore.
Quocunque
vim
suam
diffundit
Christus,
negat
amplius
locum
esse
peccato.
Proinde
statim
colligit,
non
peccare
qui
in
Christo
manent.
Nam
si
per
fidem
in
nobis
habitat,
opus
illud
suum
peragit,
ut
nos
a
peccatis
purget.
Unde
apparet
quid
sit
peccare.
Neque
enim
suo
nos
spiritu
perfecte
uno
die
vel
momento
Christus
renovat,
sed
renovationem
ex
parte
coeptam
continuat
tota
vita.
Fieri
ergo
non
potest
quin
peccato
obnoxii
sint
fideles,
quamdiu
in
mundo
agunt.
Sed
quatenus
viget
in
ipsis
Christi
regnum,
peccatum
abolitum
est.
Interea
censentur
a
praecipua
parte:
hoc
est,
iusti
esse
et
iuste
vivere
di-
|