[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


55:333  333  CAPUT  III.  334  tolus  aequalia  peccata,  quum  iniquitatis  damnat  omnes  qui  peccant:  sed  simpliciter  docere  vult,  ex  contemptu  Dei  nasci  peccatum,  et  peccando  violari  legis  iustitiam.  Quare  nihil  commune  habet  cum  deliro  Stoicorum  paradoxo  haec  Iohannis  doctrina.  Deinde  hic  peccare  non  significat  in  aliquo  opere  delinquere:  nec  peccati  nomen  pro  singulis  delictis  capitur:  sed  peccatum  vocat,  ubi  homines  toto  cordis  affectu  ad  malum  ruunt.  Nec  alios  peccare  intelligit,  nisi  qui  addicti  sunt  peccato.  Neque  enim  fideles,  qui  adhuc  carnis  concupiscentiis  laborant,  iniqui  censentur,  quamvis  a  peccato  non  sint  puri  nec  immunes:  sed  quia  non  regnat  in  ipsis  peccatum,  Iohannes  dicit  eos  non  peccare:  ut  mox  fusius  exponam.  Summa  huius  sententiae  est,  perversam  eorum  vitam  qui  peccandi  licentiam  sibi  indulgent,  exosam  esse  Deo,  nec  posse  ab  eo  ferri,  quum  ipsius  legi  sit  adversa.  Hinc  non  sequitur,  neque  potest  colligi,  fideles  iniquos  esse,  quia  subesse  Deo  cupiunt,  sibique  in  suis  vitiis  displicent,  idque  in  singulis  delictis.  Deinde  vitam,  quantum  in  se  est,  componunt  ad  legis  obsequium.  Terum  ubi  deliberata  est  peccandi  voluntas  vel  continuus  tenor,  illic  est  legis  transgressio.  5.  Porro  nostis  quod  ille  apparuit.  Alio  argumento  demonstrat  quantum  inter  se  dissideant  peccatum  et  fides.  Christi  enim  officium  est  peccata  tollere,  et  in  hunc  finem  a  patre  missus  est:  fide  autem  percipimus  Christi  virtutem:  ergo  qui  in  Christum  credit,  necesse  est  a  peccatis  purgari.  Caeterum  quum  alibi  dicatur  Christus  peccata  tollere,  quoniam  mortis  suae  sacrificio  ea  expiavit,  ne  coram  Deo  nobis  imputentur:  hoc  loco  intelligit  Iohannes  vere  et  ipso  actu  (ut  loquuntur)  Christum  tollere  peccata,  quia  per  ipsum  crucifigitur  vetus  homo  noster,  et  per  poenitentiam,  carnem  nostram  cum  pravis  concupiscentiis  spiritus  eius  mortificat.  Neque  enim  patitur  contextus,  de  remissione  exponi.  Sic  enim  (ut  dixi)  ratiocinatur,  eos  qui  peccare  non  desinunt,  irritum  facere  Christi  beneficium:  quum  ideo  venerit,  ut  aboleret  regnum  peccati.  Id  autem  ad  spiritus  sanctificationem  refertur.  Peccatum  in  eo  non  est  Non  de  Christi  persona  hic  agit,  sed  de  toto  corpore.  Quocunque  vim  suam  diffundit  Christus,  negat  amplius  locum  esse  peccato.  Proinde  statim  colligit,  non  peccare  qui  in  Christo  manent.  Nam  si  per  fidem  in  nobis  habitat,  opus  illud  suum  peragit,  ut  nos  a  peccatis  purget.  Unde  apparet  quid  sit  peccare.  Neque  enim  suo  nos  spiritu  perfecte  uno  die  vel  momento  Christus  renovat,  sed  renovationem  ex  parte  coeptam  continuat  tota  vita.  Fieri  ergo  non  potest  quin  peccato  obnoxii  sint  fideles,  quamdiu  in  mundo  agunt.  Sed  quatenus  viget  in  ipsis  Christi  regnum,  peccatum  abolitum  est.  Interea  censentur  a  praecipua  parte:  hoc  est,  iusti  esse  et  iuste  vivere  di-   

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci