52:333
333
CAPUT
VI.
334
sanguis
regnum
Dei
non
possidebunt
(1.
Corin.
15,
50).
Renovari
enim
nos
oportet,
ut
simus
Deo
similes,
priusquam
eum
videre
nobis
detur.
Et
ne
simus
ultra
modum
curiosi,
semper
illud
succurrat,
plus
in
hac
inquisitione
valere
vivendi
quam
loquendi
modum.
Simul
et
illud
cavere
meminerimus
quod
prudenter
Augustinus
cavendum
praecipit,
ne
dum
altercando
vestigamus
quomodo
possit
Deus
videri,
ipsam
pacem
sanctificationemque
perdamus,
sine
qua
nemo
Deum
videbit
unquam.
17.
Iis,
qui
divites
sunt
in
hoc
saeculo,
praecipe
ne
efferantur,
neve
sperent
in
divitiarum
incertitudine,
sed
in
Deo
vivo
qui
abunde
suppeditat
omnia
ad
fruendum
:
18.
ut
benefaciant,
ut
divites
sint
in
operibus
bonis,
faciles
ad
largiendum,
libenter
communicantes,
19.
recondentes
sibi
ipsis
fundamentum
bonum
in
posterum,
ut
vitam
aeternam
apprehendant.
20.
O
Timothee,
depositum
custodi,
devitans
profanas
clamorum
inanitates,
vaniloquia,
et
oppositiones
falso
nominatae
scientiae:
21.
quam
quidam
profitentes
aberrarunt
a
fide.
Gratia
tecum,
Amen.
17.
Iis,
qui
divites
sunt.
Verisimile
est,
quum
multi
inter
Christianos
tenues
essent
et
abiecti,
a
divitibus
(ut
fieri
solet)
fuisse
contemptos.
Idque
Ephesi
potissimum
in
urbe
opulenta
usu
venire
potuit
:
illic
enim
ut
plurimum
magis
regnat
fastus.
Atque
hinc
colligimus
quam
periculosa
res
sit
bonorum
affluentia.
Neque
enim
frustra
Paulus
tam
severa
admonitione
peculiariter
divites
compellat:
sed
vitiis
medetur,
quae
perpetuo
fere
sequuntur
divitias,
non
secus
atque
umbra
corpus:
idque
ingenii
nostri
pravitate,
qui
ex
Dei
donis
peccandi
materiam
semper
arripimus.
Duo
autem
nominatim
ponit,
quae
debeant
cavere
divites,
superbiam
et
spem
fallacem:
quorum
prius
ex
posteriore
nascitur:
et
ideo
videtur
secundo
loco
additum,
neve
sper
e
n
t
,
ete.
ut
fontem
omnis
superbiae
notaret
Paulus.
Unde
enim
fit
ut
insolescant
divites,
et
alios
despiciendo
sibi
nimium
placeant,
nisi
quia
beatos
se
esse
imaginantur?
Praecedit
igitur
inanis
fiducia,
deinde
elatio
sequitur.
Haec
vitia
dum
vult
Paulus
corrigere,
primum
contemptim
de
divitiis
loquitur.
Nam
particula,
in
hoc
saeculo,
ad
extenuationem
tendit.
Quidquid
enim
ex
saeculo
est,
eius
naturam
resipit:
ut
scilicet
fluxum
sit,
ac
cito
praetereat.
Spei,
quae
in
divitiis
locatur,
fallaciam
et
vanitatem
ex
eo
ostendit,
quod
earum
possessio
tam
est
evanida,
ut
similis
sit
rei
incognitae.
Nam
dum
eas
tenere
nos
putamus,
effluunt
momento.
Quam
igitur
stultum
est
spem
in
illis
figere?
Sed
in
Deo
vivo.
Qui
hoc
tenebit,
facile
spem
a
divitiis
suam
abstrahet.
Nam
si
solus
Deus
est,
qui
nobis
ad
necessarios
vitae
usus
omnia
suppeditat,
transfertur
eius
officium
ad
divitias,
si
spes
|