55:332
nos
et
ipsum
proportionis
distantia.
Sed
quum
dicit
apostolus
nos
eum,
qualis
est,
visuros,
novum
et
ineffabilem
videndi
modum
designat,
cuius
nuno
sumus
expertes.
Quamdiu
enim
per
fidem
ambulamus,
Paulus
nos
ab
eo
peregrinari
docet
(2.
Cor.
5,
6).
Et
quoties
se
visendum
patribus
praebuit,
non
in
sua
essentia,
sed
sub
symbolis
semper
visus
est.
Ergo
tunc
demum
in
se
videbitur
quae
nunc
latet
Dei
maiestas,
ubi
ablatum
fuerit
mortalis
huius
et
corruptibilis
naturae
velum.
Ab
aliis
argutis
disputationibus
supersedeo.
Videmus
enim
quantopere
se
in
illis
Augustinus
torqueat:
nec
tamen
se
expedit,
cum
in
epistolis
ad
Paulinam
et
Fortunatianum,
tum
libro
de
Civitate
Dei,
22,
et
aliis
locis.
Quod
tamen
illic
dicit,
observatu
dignum
est,
plus
valere
in
hac
inquisitione,
vivendi
quam
loquendi
modum
:
et
cavendum
esse,
ne
dum
altercando
quaerimus
quomodo
possit
Deus
videri,
pacem
et
sanctificationem
perdamus,
sine
qua
nemo
eum
videbit.
3.
Omnis
qui
habet
hanc
spem.
Nunc
concludit,
non
ideo
debere
sanctitatis
studium
frigere
in
nobis,
quia
nondum
appareat
nostra
felicitas:
spem
enim
sufficere.
Porro
scimus
sperari
quae
sunt
abscondita.
Sensus
ergo
est,
utcunque
Christum
nondum
habeamus
oculis
praesentem,
si
tamen
in
ipso
speramus,
fiere
non
posse
quin
spes
ista
nos
ad
sectandam
puritatem
excitet
ac
stimulet:
quia
ad
Christum
recta
nos
dirigit,
quem
scimus
absolutum
esse
puritatis
exemplar.
4.
Quicunque
facit
peccatum,
etiam
iniquitatem
facit
:
et
peccatum
est
iniquitas.
5.
Porro
nostis
quod
ille
apparuit
ut
peccata
nostra
tolleret:
et
peccatum
in
eo
non
est
6.
Quisquis
in
eo
manet,
non
peccat:
quisquis
peccat,
non
vidit
eum.
4.
Quicunque
facit.
Iam
supra
ostendit
apostolus
quam
ingrati
simus
Deo,
si
parvifacimus
adoptionis
honorem,
quo
nos
ultro
praevenit:
ac
non
saltem
mutuum
illi
amorem
rependimus.
Simul
admonitionem
illam
interposuit,
non
debere
affectum
nostrum
diminui,
quia
differtur
promissa
beatitudo.
Nunc
autem
quia
homines
in
malis
plus
aequo
sibi
blandiri
solent,
hanc
perversam
indulgentiam
corrigit
pronuntians
iniquos
esse,
ac
legis
transgressores
quicunque
peccant.
Credibile
enim
est
tunc
fuisse
qui
blanditiis
istis
extenuarent
sua
vitia,
non
mirum
si
peccemus,
quia
sumus
homines:
sed
magnum
est
peccati
et
iniquitatis
discrimen.
Frivolam
hanc
excusationem
illis
excutit
apostolus,
quum
peccatum
defiait
esse
divinae
legis
transgressionem.
Nam
illi
propositum
est
peccati
odium
et
horrorem
inducere.
Nomen
ipsum
peccati
leve
quibusdam
videtur:
iniquitas
autem
vel
legis
transgressio
non
tam
facile
ignosci
potest.
Caeterum
non
facit
apos-
|