[SEARCH HOME] | [CONTENTS] | [기독교강요 라틴어-영어 문장별 대조본] | [원문칼빈전집안드로이드앱]

IOANNIS CALVINI OPERA QUAE SUPERSUNT OMNIA
volume column dictionary *for dictionary, click or touch the word
[Pre] [Next] [Original Text Jpg]


52:332  quin  Deus  in  quas  velit  creaturas  immortalitatem  diffundat,  quum  eam  solus  habere  dicitur.  Perinde  enim  hoc  valet  ac  si  dixisset  Paulus,  solum  Deum  non  a  seipso  tantum  esse  immortalem  et  suapte  natura,  sed  immortalitatem  in  potestate  habere:  ut  in  creaturas  non  competat,  nisi  quatenus  suam  illis  virtutem  inspirans  eas  vegetat.  Nam  si  vim  Dei,  quae  indita  est  hominis  animae,  tollas,  statim  evanescet.  Idem  et  de  angelis  sentiendum.  Ergo  proprie  loquendo  non  subest  animarum  vel  angelorum  naturae  immortalitas,  sed  aliunde  manat,  nempe  ab  arcana  Dei  inspiratione:  iuxta  illud:  In  ipso  vivimus  et  movemur  et  sumus.  Si  quis  plura  et  subtiliora  desideret,  legat  duodecimum  Augustini  librum  de  civitate  Dei.  Lumen  habitat.  Duo  significat,  Deum  nobis  esse  absconditum,  nec  tamen  causam  obscuritatis  in  ipso  esse,  quasi  in  tenebris  lateat:  sed  in  nobis,  quibus  propter  imbecillam  mentis  aciem,  vel  hebetudinem  potius,  non  patet  accessus  ad  eius  lumen.  Caeterum  inaccessum  Dei  lumen  intellige,  si  quis  proprio  marte  ad  ipsum  contendat.  Nisi  enim  sua  gratia  patefaceret  nobis  Deus  aditum,  non  diceret  propheta  (Psal.  34,  6):  Qui  ad  eum  accedunt,  illuminantur.  Quamquam  verum  est,  nunquam,  dum  hac  mortali  carne  circumdamur,  nos  eousque  penetrare  in  ultima  adyta  Dei,  ut  nihil  nos  fugiat.  Ex  parte  enim  cognoscimus,  et  videmus  quasi  per  speculum  et  in  aenigmate.  Ingredimur  ergo  per  fidem  in  lucem  Dei,  sed  ex  parte.  Interea  verum  est  illud,  esse  lucem  illam  homini  inaccessam.  Quem  nullus  hominum  vidit.  Maioris  explicationis  causa  hoc  additum  est,  ut  discant  homines  fide  in  eum  respicere,  cuius  speciem  oculis  non  cernunt,  adeoque  nec  mentis  intellectu.  Neque  enim  hoc  tantum  ad  corporeos  oculos  refero,  sed  ad  ipsam  quoque  animae  facultatem.  Videndum  semper  quorsum  tendat  apostolus.  Difficile  est  omnia,  quorum  praesenti  conspectu  fruimur,  posthabere  et  negligere,  ut  ad  Deum  enitamur  qui  nusquam  apparet.  Nam  subinde  obrepit  haec  cogitatio,  Qui  scis  an  Deus  sit,  quum  tantum  audias  ipsum  esse,  non  autem  videas?  Adversus  hoc  periculum  nos  praemunit  apostolus,  quum  aestimandum  id  esse  negat  ex  sensu  nostro,  quia  id  captum  nostrum  superet.  Ideo  enim  non  videmus,  quia  non  est  acies  quae  in  tantam  altitudinem  conscendat.  Longa  est  disputatio  apud  Augustinum  de  hac  sententia:  quia  videtur  pugnare  cum  eo  quod  habetur  in  prima  epistola  Iohannis  (3,  2),  Tunc  videbimus  eum  sicuti  est,  quia  similes  ei  erimus.  Eam  disputationem  quum  agitet  pluribus  locis,  nullibi  melius  videtur  expedire  quam  in  epistola  ad  Paulinam  viduam.  Quod  tamen  ad  sensum  praesentis  loci  attinet,  simplex  est  responsio,  nos  videre  Deum  non  posse  in  hac  natura,  quemadmodum  alibi  dicitur:  Caro  et  

[Pre] [Next]


Copyright ⓒ 2018 In Hyuk Lee. All rights reserved. http://blog.naver.com/isaaci