52:332
quin
Deus
in
quas
velit
creaturas
immortalitatem
diffundat,
quum
eam
solus
habere
dicitur.
Perinde
enim
hoc
valet
ac
si
dixisset
Paulus,
solum
Deum
non
a
seipso
tantum
esse
immortalem
et
suapte
natura,
sed
immortalitatem
in
potestate
habere:
ut
in
creaturas
non
competat,
nisi
quatenus
suam
illis
virtutem
inspirans
eas
vegetat.
Nam
si
vim
Dei,
quae
indita
est
hominis
animae,
tollas,
statim
evanescet.
Idem
et
de
angelis
sentiendum.
Ergo
proprie
loquendo
non
subest
animarum
vel
angelorum
naturae
immortalitas,
sed
aliunde
manat,
nempe
ab
arcana
Dei
inspiratione:
iuxta
illud:
In
ipso
vivimus
et
movemur
et
sumus.
Si
quis
plura
et
subtiliora
desideret,
legat
duodecimum
Augustini
librum
de
civitate
Dei.
Lumen
habitat.
Duo
significat,
Deum
nobis
esse
absconditum,
nec
tamen
causam
obscuritatis
in
ipso
esse,
quasi
in
tenebris
lateat:
sed
in
nobis,
quibus
propter
imbecillam
mentis
aciem,
vel
hebetudinem
potius,
non
patet
accessus
ad
eius
lumen.
Caeterum
inaccessum
Dei
lumen
intellige,
si
quis
proprio
marte
ad
ipsum
contendat.
Nisi
enim
sua
gratia
patefaceret
nobis
Deus
aditum,
non
diceret
propheta
(Psal.
34,
6):
Qui
ad
eum
accedunt,
illuminantur.
Quamquam
verum
est,
nunquam,
dum
hac
mortali
carne
circumdamur,
nos
eousque
penetrare
in
ultima
adyta
Dei,
ut
nihil
nos
fugiat.
Ex
parte
enim
cognoscimus,
et
videmus
quasi
per
speculum
et
in
aenigmate.
Ingredimur
ergo
per
fidem
in
lucem
Dei,
sed
ex
parte.
Interea
verum
est
illud,
esse
lucem
illam
homini
inaccessam.
Quem
nullus
hominum
vidit.
Maioris
explicationis
causa
hoc
additum
est,
ut
discant
homines
fide
in
eum
respicere,
cuius
speciem
oculis
non
cernunt,
adeoque
nec
mentis
intellectu.
Neque
enim
hoc
tantum
ad
corporeos
oculos
refero,
sed
ad
ipsam
quoque
animae
facultatem.
Videndum
semper
quorsum
tendat
apostolus.
Difficile
est
omnia,
quorum
praesenti
conspectu
fruimur,
posthabere
et
negligere,
ut
ad
Deum
enitamur
qui
nusquam
apparet.
Nam
subinde
obrepit
haec
cogitatio,
Qui
scis
an
Deus
sit,
quum
tantum
audias
ipsum
esse,
non
autem
videas?
Adversus
hoc
periculum
nos
praemunit
apostolus,
quum
aestimandum
id
esse
negat
ex
sensu
nostro,
quia
id
captum
nostrum
superet.
Ideo
enim
non
videmus,
quia
non
est
acies
quae
in
tantam
altitudinem
conscendat.
Longa
est
disputatio
apud
Augustinum
de
hac
sententia:
quia
videtur
pugnare
cum
eo
quod
habetur
in
prima
epistola
Iohannis
(3,
2),
Tunc
videbimus
eum
sicuti
est,
quia
similes
ei
erimus.
Eam
disputationem
quum
agitet
pluribus
locis,
nullibi
melius
videtur
expedire
quam
in
epistola
ad
Paulinam
viduam.
Quod
tamen
ad
sensum
praesentis
loci
attinet,
simplex
est
responsio,
nos
videre
Deum
non
posse
in
hac
natura,
quemadmodum
alibi
dicitur:
Caro
et
|