5:332
disciplina
quidquam
emendetur,
restat
ut
lex
ipsa,
quae
in
salutem
data
erat,
si
auditores
idoneos
nacta
fuisset,
in
peccati
et
mortis
occasionem
cedat.
Quandoquidem
enim
omnes
eius
transgressores
esse
convincimur,
quo
Dei
iustitiam
[pag.
15]
clarius
reserat,
eo
nostram
ex
adverso
iniquitatem
magis
detegit.
Rursum
quo
maioris
nos
transgressionis
deprehensos
tenet,
eo
gravioris
simul
iudicii
reos
agit.
Ac
sublata
aeternae
vitae
promissione,
sola
maledictio
superest,
quae
nobis
omnibus
a
lege
impendet.
LEGEM
GRADUM
ESSE
AD
CHRISTUM.
Quod
autem
omnium
nostrum
iniquitas
et
damnatio
legis
testimonio
consignatur,
non
ideo
fit
ut
desperatione
concidamus,
ac
desponsis
animis,
in
praecipitium
corruamus.
Nos
quidem
iudicio
legis
damnatos
esse
apostolus
testatur,
quo
os
omne
obstruatur,
et
obnoxius
reddatur
omnis
mundus
Deo
(Rom.
3,
19).
Idem
tamen
alibi
docet,
Deum
omnes
sub
incredulitate
conclusisse,
non
ut
perdat,
aut
etiam
perire
sinat
:
sed
ut
omnium
misereatur
(Rom.
l
l
,
32).
Dominus
ergo
nostrae
tum
imbecillitatis,
tum
impuritatis,
per
legem
admonitos,
virtutis
ac
misericordiae
suae
fiducia
solatur.
Idque
in
Christo
suo,
per
quem
nobis
se
benevolum
ac
propitium
pa*-
trem
exhibet.
In
lege
enim
non
nisi
perfectae
iustitiae,
qua
nos
omnes
destituti
sumus,
remunerator:
contra
autem,
severus
scelerum
iudex
apparet.
In
Christo
autem,
facies
eius
gratiae
ac
benignitatis
plena,
erga
miseros
etiam
ac
indignos
peccatores,
relucet.
Hoc
enim
admirabile
immensae
suae
dilectionis
exemplum
praebuit,
quod
proprium
filium
nobis
exposuit,
ac
in
ipso
thesauros
omnes
clementiae
bonitatisque
suae
resignavit.
CHRISTUM
FIDE
A
NOBIS
APPREHENDI.
Quemadmodum
filium
suum
evangelii
verbo
nobis
[pag.
16]
offert
misericors
pater:
ita
fide
ipsum
amplectimur,
ac
quasi
datum
agnoscimus.
Verbum
quidem
ipsum
evangelii
omnes
in
Christi
participationem
vocat:
at
plurimi
incredulitate
obcaecati
et
obdurati,
tam
singularem
gratiani
aspernantur.
Soli
ergo
fideles
Christo
fruuntur,
qui
ad
se
missum
recipiunt,
qui
sibi
donatum
non
respuunt,
qui
vocantem
sequuntur.
DE
ELECTIONE
ET
PRAEDESTINATIONE.
In
hoc
autem
discrimine
sublime
divini
consilii
arcanum
necessario
considerandum
est.
In
his
enim
solis
demum
verbi
Dei
semen
radicem
ducit,
ac
fructificat,
quos
Dominus
sibi
filios
regnique
coelestis
haeredes,
aeterna
sua
electione,
praedestinavit:
|