1:332
[A
33,
B31;
C31.
satis
superque
est
eatenus
intelligere,
ne
tergiversari
queant,
quin
teste
conscientia
convincantur.
Et1
)
si
rationem
nostram
volumus
ad
Domini
legem
exigere,
quae
perfectae
est
iustitiae
exemplar,
comperiemus
quam
multis
partibus
caecutiat.
Certe
quae
in
prima
tabula
praecipua
sunt,
minime
assequitur;
qualia
sunt
de
fiducia
in
Deum,
de
virtutis
et
iustitiae
laude
illi
tribuenda,
de
nominis
eius
invocatione,
de
vero
sabbatismo.
Quae
unquam
anima,
naturali
sensu
freta,
subodorata
est
in
his
et
similibus
positum
esse
legitimum
Dei
cultum?
Nam
quum
volunt
iniqui
Deum
colere,
etiam
si
centies
revocentur
ab
inanibus
suis
nugis,
semper
tamen
illuc
relabuntur;
hunc
spiritualem
cultum
unum
esse
qui
Deo
placeat,
persuaderi
nullo
modo
possunt.
Dicamne
praestare
ulla
perspicacia
mentem,
quae
nec
per
se
sapere,
nec
monitionibus
auscultare
valet?
In
secundae
tabulae
praeceptis
aliquanto
plus
habet
intelligentiae;
quo
scilicet
ad
civilis
inter
homines
societatis
conservationem
propius
accedunt.
Quanquam
et
hic
deliquium
interdum
pati
deprehenditur.
Excellentissimo
enim
cuique
ingenio
absurdissimum
est,
iniquam
ac
nimis
imperiosam
dominationem
ferre,
si
qua
modo
ratione
depellere
queat.
Nec
aliud
est
iudicium
humanae
rationis,
quam
servilis
esse
abiectique
animi,
patienter
eam
ferre;
rursum
honesti
ingenuique
pectoris
excutere*
Atqui
Dominus
nimia
ista
ingenuitate
damnata,
illam
apud
homines
infamem
patientiam
suis
praescribit.
44.
Omnino
autem
in
universa
legis
observatione
perspicientiam
nostram
fugit
concupiscentiae
animadversio.
Non
enim
adduci
se
sustinet
animalis
homo,
ut
cupiditatum
suarum
morbos
recognoscat.
Ante
suffocatur
naturae
lumen,
quam
ad
primum
huius
abyssi
ingressum
accedat.
Nam
dum
philosophi
pro
vitiis
notant
immoderatos
animi
motus,
illos
exstantes
et
se
crassioribus
signis
exserentes
intelligunt;
quae
autem
placide
titillant
animum
prava
desideria,
nihili
reputant.
Quare,
ut
supra
merito
reprehensus
est
Plato,
quod
omnia
peccata
ignorantiae
imputarit,
ita
et
eorum
est
repudianda
opinio,
qui
consultam
malitiam
et
pravitatem
in
omnibus
peccatis
intercedere
tradunt.
Nimium
enim
experimur,
quoties
labamur
cum
bona
nostra
intentione.
Tot
obruitur
hallucinationum
formis
nostra
ratio,
tot
erroribus
est
obnoxia,
in
tot
impedimenta
impingit,
tot
angustiis
irretitur,
ut
plurimum
a
certa
directione
absit.
Quam
vero
nihil
sit
coram
Domino
in
cunctis
vitae
partibus,
Paulus
ostendit
(2
Cor.
3,
5),
dum
negat
nos
idoneos
qui
cogitemus
ex
nobis
quidpiam,
tanquam
ex
nobis.
Non
de
voluntate
loquitur
aut
affectu;
sed
hoc
quoque
adimit
1)
Hic
incipit
.
43.
in
edd.
1550
et
1554
|