7:331  331  ADVERSUS  R  CAROLI  332  Ergo  ideo  ingemiscunt  filii  Dei,  quia  obsignati  sunt  Dei  spiritu,  cuius  arrha  in  spem  resurrectionis  confirmantur.  Inde  probari  non  potest,  alteri  pro  altero  ingemiscendum.  Quare  id  quod  circa  probationis  finem  subiicitur,  si  indicat  Paulum  sic  pro  se  ingemuisse,  ut  pro  aliis  quoque  ingemisceret,  cum  ipsis  eius  verbis  pugnat,  quae  certitudinem  illam  praemittunt  et  ex  ea  demum  suspirium  derivant.  Mihi  autem  salutis  tuae  certitudo  obsignata  non  est.  In  summa,  unusquisque,  ut  se  filium  Dei  agnoscit,  ita  ingemiscit  redemptionis  suae  desiderio.  Verum  hic  aliud  quoque  cogitandum  est.  Nam  quoties  haec  sanctorum  desideria  in  scripturis  occurrunt,  clarissime  primum  exprimitur,  eos  praesentis  miseriae  odio  magis  illuc  rapi  quam  quod  acceleratum  [pag.  77]  diem  illum  cupiant.  Deinde  tandem  in  hoc  articulo  preces  omnes  terminare  ut  a  carnis  corruptione  liberentur.  Sic  Paulus  Phil.  1  (23)  non  cupit  suscitari,  sed  dissolvi.  Sic  et  2  Cor.  5  (8)  multa  praefatus  de  gemitu  illo,  quo  electi  in  suae  resurrectionis  votum  feruntur,  tandem  concludit  nos  magis  probare  a  corpore  peregrinari  ut  Dei  praesentia  fruamur,  non  autem  corpus  recipere.  Sic  et  Rom.  7  (24)  nihil  ultra  quam  a  corpore  morti  obnoxio  liberari  optat,  nec  reputat  se  infelicem  nisi  quia  peccatis  exercetur.  Desinat  ergo  certamen  illud  et  miseria  una  finietur.  5.  Probatio  quam  conatur  ex  eo  elicere,  quod  praeceperit  Christus  orare  ut  veniat  regnum  Dei,  prorsus  est  enervis.  Sed  principio  observandum  in  hac  formula,  quae  ad  Deum  referri  debeant,  quae  ad  nos.  Primo  petimus  nomen  eius  sanctificari  et  regnum  eius  advenire,  quae  tametsi  secum  nostram  trahant  sanctificationem  et  veram  beatitudinem,  ad  nos  tamen  proprie  non  pertinent,  neque  se  ipsos  sancti  respiciunt,  quum  ista  postulant,  sed  Deum,  cuius  gloriam  adeo  suis  praeferunt  commodis,  ut  cupiant  Moses  Exod.  32  (32)  et  Paulus  Rom.  9  (3)  ille  deleri  de  libro  vitae,  hic  anathema  fieri  a  Christo,  potius  quam  ut  Deus  male  audiat,  et  non  sit  illius  nomen  omnibus  sacrosanctum  et  venerandum.  Deinde  perperam  interpretamur  orationis  verba,  si  de  iudicii  die  maturando  ipsa  accipimus.  Nam  id  esset  Christi  regno  [pag.  78]  accisionem  potius  quam  incrementum  precari.  Sed  hunc  habet  sensum  petitio  ut  Dominus  in  electis  suis  spiritus  sui  virtute  resplendeat,  adversariis  potentia  sua  resistat,  donec  dies  ille  venerit,  qui  eius  regno  ultimam  afferet  perfectionem,  idque  eo  ordine,  quem  ipse  optimum  fore  providebit.  At  regnum  Dei  non  erit  completum  ete.  Si  aliter  putat  orandum  quam  in  genere,  eo  more  quo  Christus  docuit,  et  iis  verbis,  nempe  ut  veniat  regnum  Dei,  descendatque  ad  huiusmodi  proloquia:  orandum  est  pro  resurrectione  mortuorum,  ergo  pro  mortuis,  ete,  ego  quoque  inde  colligam  multa  absurda,  nempe  orandum  pro  Christo