55:331  331  EPIST.  IOHANNIS  332  erit  eum  deficere.  Sciendi  verbo,  fidei  certitudinem  designat,  ut  eam  discernat  ab  opinione.  Nec  simplex  aut  universalis  scientia  hic  notatur:  sed  quam  sibi  privatim  quisque  aptare  debet,  ut  certo  statuat  se  Christo  aliquando  fore  similem.  Ergo  utcunque  pendeat  gloriae  nostrae  exhibitio  usque  in  Christi  adventum,  eius  tamen  cognitio  optime  fundata  est.  Similes.  Non  intelligit  pares  fore.  Capitis  enim  et  membrorum  discrimen  esse  aliquod  oportet:  sed  similes  ei  erimus,  quia  corpus  nostrum  humile  conforme  reddet  corpori  suo  glorioso:  ut  Paulus  quoque  docet,  ad  Philippenses  capite  3,  21.  Nam  breviter  ostendere  apostolus  voluit,  hunc  ultimum  esse  adoptionis  nostrae  finem,  ut  quod  ordine  in  Christi  praecessit,  tandem  in  nobis  compleatur.  Videtur  tamen  infirma  esse  quae  subiicitur  ratio,  nam  si  Christi  adspectus  nos  Christo  similes  faciet,  communis  nobiscum  erit  impiis  gloria,  qui  eum  similiter  visuri  sunt.  Respondeo,  hunc  esse  familiarem  adspectum,  quem  impii  ferre  nequeunt  quin  expavescant:  imo  praeterquam  quod  fugient  Dei  conspectum  et  horrebunt,  eius  gloria  illis  oculos  perstringet,  ita  ut  confusi  stupeant.  Videmus  enim  ut  Adam  sibi  male  conscius  Dei  praesentiam  reformidet.  Et  illud  generaliter  Deus  de  hominibus  pronuntiat  apud  Mosem  (Exod.  33,  20),  Nemo  me  videbit,  et  vivet.  Quia  fieri  aliter  non  potest  quin  Dei  maiestas  tanquam  ignis  consumens,  non  secus  ac  stipulam  nos  consumat:  quae  scilicet  est  carnis  nostrae  imbecillitas.  Quatenus  autem  renovatur  in  nobis  Dei  imago,  oculos  habemus  ad  Dei  adspectum  comparatos.  Et  nunc  quidem  Deus  imaginem  suam  instaurare  in  nobis  incipit:  sed  quantula  ex  parte?  Ergo,  nisi  omni  carnis  nostrae  corruptione  exuti  Deum  facie  ad  faciem  adspicere  non  poterimus.  Quod  etiam  exprimitur  particula  ista,  sicuti  nobis  est.  Neque  enim  omnem  Dei  adspectum  nunc  adimit:  sed  quemadmodum  dicit  Paulus  (1.  Cor.  13,  12),  Nunc  tantum  per  speculum  cernimus  in  aenigmate.  Hunc  autem  vivendi  modum  ab  oculari  intuitu  alibi  discernit.  In  summa,  Deus  nunc  se  nobis  conspiciendum  offert,  non  qualis  est,  sed  qualem  modulus  noster  eum  capit  Ita  impletur  illud  quod  habetur  apud  Mosem,  nos  eum  velut  a  tergo  duntaxat  videre:  quia  in  eius  facie  nimius  est  fulgor  (Exod.  33,  23).  Notandum  praeterea  est  rationem  hanc,  quam  adducit  apostolus,  ab  effectu  sumptam  esse,  non  a  causa.  Neque  enim  docet,  similes  ideo  nos  fore,  quia  fruemur  adspectu:  sed  inde  probat  nos  divinae  gloriae  fore  participes,  quia  nisi  spiritualis,  et  coelesti  beataque  immortalitate  praedita  esset  natura,  ad  Deum  nunquam  tam  prope  accederet.  Nec  tamen  tanta  gloriae  erit  perfectio  in  nobis,  ut  totum  Deum  adspectus  noster  comprehendat.  Longa  euim  tunc  quoque  erit  inter