1:330
40.
Itaque
quod
hic
detrahit
hominibus
alibi
soli
Deo
tribuit
in
precatione.
Deus,
inquit
(Eph.
1,
17),
et
pater
gloriae
det
vobis
spiritum
sapientiae
et
revelationis.
Iam
audis
omnem
sapientiam
et
revelationem
esse
Dei
donum.
Quid
tum
praeterea?
Illuminatos
oculos
mentis
vestrae.
Certe
si
nova
revelatione
indigent,
a
se
ipsis
caecutiunt
Sequitur
deinde:
ut
sciatis
quae
sit
spes
vocationis
vestrae,
ete.
Ergo
tantae
intelligentiae
non
esse
capaces
hominum
mentes,
ut
vocationem
suam
noverint,
fatetur.
Neque
hic
garriat
Pelagianus
quispiam,
huic
vel
stupiditati
vel
ruditati
Deum
succurrere,
dum
verbi
sui
doctrina
eo
dirigit
hominis
intellectum,
quo
sine
duce
pervenire
non
poterat
Habebat
enim
David
legem,
in
qua
quidquid
sapientiae
desiderari
potest
comprehensum
erat;
neque
tamen
eo
contentus
oculos
sibi
retegi
postulabat
(Psal.
119,
18),
ut
legis
ipsius
mysteria
consideraret.
Qua
certe
locutione
innuit,
solem
exoriri
terris,
ubi
hominibus
Dei
verbum
illucet;
verum
eos
non
multum
inde
consequi,
donec
oculos
vel
dederit
vel
aperuerit
ille
ipse,
qui
ideo
pater
luminum
vocatur
(Iac.
1,
17),
quia
ubicunque
spiritu
suo
non
resplendet
omnia
tenebris
occupantur.
Sic
et
apostoli
ab
optimo
quidem
magistro
rite
et
abunde
edocti
fuerant
Nisi
tamen
indigerent
spiritu
veritatis,
qui
eorum
mentes
hac
ipsa
doctrina
quam
ante
audierant
erudiret,
non
illum
exspectare
iuberentur
(Ioan.
14,
26).
Si
quod
petimus
a
Deo
deesse
nobis
confitemur,
et
ipse
in
eo
quod
promittit
nostram
arguit
inopiam:
nemo
iam
fateri
dubitet,
se
tantum
ad
intelligenda
Dei
mysteria
valere,
quantum
eius
gratia
fuerit
illuminatus.
Qui
sibi
plus
intelligentiae
tribuit,
eo
caecior
est,
quod
caecitatem
suam
non
agnoscit
41.
Restat
tertium
illud
membrum,
de
cognoscenda
vitae
probe
componendae
regula,
quam
verae
operum
iustitiae
notitiam
nuncupamus:
ubi
videtur
mens
humana
esse
aliquanto,
quam
in
superioribus,
acutior.
Siquidem
testatur
apostolus
(Rom.
2,
14),
gentes
quae
legem
non
habent,
dum
legis
opera
faciunt,
sibi
pro
lege
esse,
ac
ostendere
opus
legis
scriptum
in
cordibus
suis,
testimonium
illis
reddente
conscientia,
et
cogitationibus
inter
se
accusantibus
aut
excusantibus
coram
iudicio
Dei.
Si
gentes
naturaliter
legis
iustitiam
habent
mentibus
suis
insculptam,
certe
non
dicemus
eas
in
vitae
ratione
prorsus
caecutire.
Et
nihil
est
vulgatius,
quam
lege
naturali
(de
qua
istic
apostolus
loquitur)
hominem
sufficienter
ad
rectam
vitae
normam
institui.
Nos
vero
expendamus,
quorsum
indita
hominibus
haec
legis
notitia
fuerit;
tum
protinus
apparebit
quousque
illos
ad
rationis
veritatisque
scopum
deducat.
Id
quoque
ex
Pauli
verbis
liquet,
si
quis
dispositionem
observet.
Dixerat
paulo
ante,
eos
qui
in
lege
peccaverunt
per
legem
iudicari;
qui
sine
lege
peccaverunt,
sine
lege
perire.
Hoc
quia
poterat
absurdum
videri,
ut
sine
ullo
iudicio
praecedente
gentes
pereant,
continuo
subiicit,
suam
illis
conscientiam
|