7:33
33
CUM
ANTIDOTO.
34
loquutus
est
per
filium
suum
dilectum
(Hebr.
1,
1).
Doctrinae
vero
Christi
qualis
fuerit
exspectatio
in
populo
israelitico,
ostendit
vox
mulieris
samaritanae:
Messias,
quum
venerit,
annunciabit
nobis
omnia
(Ioann.
4,
25).
In
hac
ergo
doctrina
standum
est,
in
qua
scimus
perfectum
coelestis
sapientiae
complementum
inclusum
esse.
Bene
ergo
Augustinus,
*)
qui
iudicat,
non
esse
necessarium
ad
salutem,
quidquid
proditum
scripturis
non
est.
Quia
si
cognitu
fuisset
necessarium,
Deus
non
omisisset.
Insignis
etiam
est
sententia
Chrysostomi,2)
ubi
dicit:
Sicut
Christus
non
a
se
ipso
loqui
se
testatus
est:
quia
ex
lege
loquebatur
et
prophetis,
ita
si
quid
praeter
evangelium,
sub
titulo
spiritus
obtrudatur,
ne
credamus.
Quia
ut
Christus
legis
et
prophetarum
impletio
est,
ita
spiritus
evangelii.
In
summa,
quum
certa
fidei
veritas
non
nisi
ab
uno
Deo
peti
debeat,
constituimus,
rectam
fidem
in
solis
scripturis
fundatam
esse,
quae
ab
ipso
prodierunt:
quum
illic
non
dimidia
ex
parte,
sed
ad
plenum
docere
nos
voluerit,
quidquid
scire
nos
volebat,
et
utile
esse
noverat.
ARTICULUS
XXI.
De
iure
excommunicationis.
Eodem
veritatis
firmamento
recipiendum,
potestatem
excommunicandi
esse
de
iure
divino
immediate
a
Christo
ecclesiae
concessam,
et
ob
id
magnopere
timendas
esse
censuras
ecclesiasticas.
Multae
sunt
scrupulosae
quaestiones
inter
doctores.
Utrum
ad
exercendam
excommunicandi
potestatem
requiratur
clavis
scientiae
et
discretionis.
Sed
tu
dicas
expresse:
posito
quod
ecclesia
non
potest
errare,
hanc
potestatem
esse
plenariam.
Sicut
etiam
videtur
fuisse
intentio
magistrorum
nostrorum,
qui
loquuntur
absque
distinctione.
Si
autem
quaeratur
utrum
is
qui
excommunicatus
est
per
iniuriam,
sit
excommunicatus
potestate
Christi,
dicas
quod
satis
est
eius
nomine.3)
ANTIDOTUM.
Quemadmodum
ecclesiae
commissa
est
excommunicandi
potestas,
ita
etiam
rite
utendi
praefixa
est
ratio.
Primum,
ne
iudicet,
nisi
ex
ore
Domini:
deinde,
ut
aedificationi
studeat,
non
destructioni
1)
Libr.
2.
de
peccatorum
meritis
et
remiss,
cap.
ult.
2)
De
sanct,
et
ador.
spiritu.
3)
Gallus
addit:
car
encore
qu'il
se
sente
innocent,
quant
au
faict
precedent,
si
est-ce
que
s'il
ne
s'humilie
et
ne
se
rend
coulpable,
pour
la
reverence
de
nostre
mere
saincte
Eglise,
desia
par
sa
contumace
et
par
son
orgueil
il
encourt
peche
mortel:
et
ainsi
la
disputation
en
est
superflue.
Calvini
opera.
Vol.
VIL
|