48:33
CAPUT
II.
34
verum
pauci
tunc
cognitionis
luce
donati
fuerunt,
si
cum
ingenti
fidelium
multitudine
conferantur,
quos
repente
Christus
adventu
suo
collegit.
Deinde,
obscura
et
tenuis
fuit
illorum
cognitio
et
quasi
velo
obtecta,
si
conferatur
cum
ea
quam
hodie
ex
evangelio
habemus:
ubi
Christus,
sol
iustitiae,
pleno
fulgore,
velut
in
meridie
lucet.
Nec
obstat,
quod
pauci
quidam
tanta
fide
excelluerunt,
ut
neminem
forsan
hodie
parem
habeant.
Nam
eorum
intelligentia
nihilominus
paedagogiam
legis
resipiebat.
Est
enim
illud
semper
verum,
pios
reges
et
prophetas
non
vidisse
nec
audisse
quae
Christus
adventu
suo
patefecit.
Ergo
ut
novi
testamenti
praestantiam
commendet
Ioel,
uberiorem
sub
ipso
fore
spiritus
gratiam
denuntiat:
deinde
ad
plures
homines
perventuram.
Et
prophetabunt.
Prophetiae
verbo
rarum
et
singulare
intelligentiae
donum
notare
voluit.
Ac
eodem
spectat,
quae
mox
sequitur,
partitio:
iuvenes
vestri
visiones
videbunt,
et
senes
somniabunt
somnia.
Fuisse
enim
duas
istas
ordinarias
rationes,
quibus
se
Dominus
prophetis
manifestare
solitus
sit,
ex
duodecimo
Numerorum
capite
(v.
6)
colligitur.
Nam
illic
Dominus
Moysen
eximens
a
communi
prophetarum
ordine,
dicit:
Ego
servis
meis
per
visionem
vel
per
somnium
appareo:
cum
Moyse
vero
facie
ad
faciem
loquor.
Videmus
ergo
generi
subiici
duas
species,
confirmationis
vice.
Summa
tamen
huc
redit,
fore
omnes
prophetas,
simul
ac
effusus
e
coelo
spiritus
fuerit.
Verum
hic
obiicitur,
nihil
tale
exstitisse,
etiam
in
ipsis
apostolis,
nedum
in
universo
fidelium
grege.
Respondeo,
hunc
prophetis
usitatum
fuisse
morem,
ut
regnum
Christi
sub
tropis
saeculo
suo
congruentibus
adumbrent.
Dum
loquuntur
de
cultu
Dei,
nominant
altare,
sacrificia,
auri,
argenti,
thuris
oblationem.
Scimus
tamen
altaria
nunc
cessare,
abolita
esse
sacrificia,
quorum
sub
lege
usus
fuit:
et
Dominum
altius
quiddam
requirere
a
nobis
quam
opes
terrenas.
Verum
id
quidem
est:
sed
prophetae,
dum
stylum
attemperant
ad
captum
sui
temporis,
figuris
quae
tum
familiares
populo
erant
involvunt
ea,
quae
nunc
aliter
exhibita
videmus,
quemadmodum
alibi
(Isa.
66,
21)
dum
ex
Levitis
se
facturum
sacerdotes
promittit
et
ex
plebe
Levitas^
non
alio
tendit,
nisi
infimum
quemque
sub
regno
Christi
honorifico
fore
in
gradu.
Ergo
si
verum
et
genuinum
huius
loci
sensum
habere
cupimus,
non
urgenda
sunt
verba
quae
ex
veteri
legis
oeconomia
sumpta
sunt,
sed
tantum
quaerenda
sme
figuris
veritas.
Ea
autem
est,
quod
apostoli
subito
spiritus
afflatu,
de
coelestibus
mysteriis
prophetice,
hoc
est
divine,
et
supra
vulgarem
modum
disserebant.
P
r
o
p
h
e
t
i
a
e
itaque
nomen
nihil
aliud
designat
quam
rarum
et
insigne
intelligentiae
donum
:
ac
si
diceret
Ioel,
sub
Christi
regno
non
paucos
tantum
fore
prophetas
quibus
arcana
sua
Deus
Calvini
opera.
Vol.
XLVIII.
|