41:33
33
IN
DANIELEM.
CAP.
VI.
34
Active
igitur
sumi
debet
hoc
epitheton:
quia
Deus
non
tantum
vivit,
sed
vitam
habet
ex
se
ipso:
deinde
est
vivificus,
hoc
est,
nulla
est
extra
ipsum
et
sine
ipso
vita.
Postea
adiungit,
Manere
in
perpetuum:
et
ita
distinguit
ab
omnibus
creaturis,
in
quibus
nihil
est
firmum
vel
stabile.
Scimus
enim
non
modo
quidquid
sub
coelo
est
obnoxium
esse
variis
mutationibus,
sed
etiam
coelum
ipsum.
In
hoc
igitur
differt
Deus
ab
omnibus
creaturis,
quod
non
patitur
ullam
mutationem,
sed
perpetuo
sibi
similis
manet.
Adiungit,
Begnum
eius
non
corrumpi,
et
dominationem
eius
esse
usque
in
finem.
Hic
clarius
exprimit
quod
prius
dixerat
de
firmo
Dei
statu,
quod
scilicet
non
tantum
maneat
in
sua
essentia,
sed
potestatem
suam
exerceat
in
toto
mundo,
et
quod
gubernet
sua
virtute
mundum,
omnia
sustineat.
Nam
si
tantum
dixisset,
Deum
perpetuo
manere,
ut
sumus
maligni
et
restricti,
tantum
subiret
haec
cogitatio,
Deum
in
sua
quidem
essentia
non
esse
obnoxium
mutationi:
sed
non
apprehenderent
mentes
nostrae
potentiam
eius
ubique
diffusam.
Haec
igitur
explicatio
notatu
digna
est,
quum
Darius
exprimit
diserte
regnum
Dei
non
corrumpi,
et
dominationem
eius
esse
usque
ad
finem.
Secundo
loco
Deum
liberatorem
vocat.
Qui
arripiunt
hoc
edictum
quasi
illustre
testimonium
pietatis,
dicunt
evangelice
loquutum
esse
Darium,
et
praeconem
fuisse
misericordiae
Dei.
Sed,
quemadmodum
prius
dictum
fuit,
Darius
nunquam
in
genere
amplexus
est
quod
scriptura
docet,
nempe
Deum
clementer
fovere
omnes
suos,
illis
auxiliari,
quoniam
misericors
est,
et
quoniam
paterno
favore
ipsos
dignatur.
Causam
iliam
non
tenuit
rex
Darius.
Nota
erat
Danielis
liberatio:
fuit
hoc
particulare
documentum
gratiae
Dei.
Sic
ex
parte
tantum
Darius
sensit
Deum
esse
propitium
servis
suis,
ita
ut
ad
eos
servandos
et
liberandos
sit
propensus.
Sed
hoc
esset
frigidum,
nisi
causa
simul
adiuncta
esset,
Ideo
liberatorem
esse
Deum,
quoniam
servos
suos
dignatus
est
eligere,
et
quia
testatus
est
se
illis
fore
patrem,
quia
illis
est
exorabilis,
quia
ignoscit
ubi
peccarunt.
Nisi
ergo
fundata
sit
spes
liberationis
in
gratuita
Dei
adoptione
et
misericordia,
erit
particularis
quaedam
cognitio
et
inefficax.
Darius
ergo
hic
non
loquitur,
ac
si
vere
et
pure
fuisset
de
misericordia
Dei
edoctus:
sed
tantum
dicit
ipsum
esse
liberatorem
suorum.
Recte
quidem
colligit
in
genere,
Deum
esse
liberatorem,
quia
eripuit
e
manu
leonum,
hoc
est,
ex
potentia
et
rabie
leonum
Danielem:
ratiocinatur
probe,
inquam,
Darius,
ubi
ab
uno
exemplo
deducit
ampliorem
doctrinam,
quod
penes
Deum
sit
servare
et
eripere
suos,
quoties
ita
libuerit:
sed
interim
agnoscit
visibilem
illam
Dei
potentiam
in
uno
actu:
causam
vero
principalem
vel
fontem
non
tenet,
quod
scilicet
Deus
amplexus
esset
Danielem,
sicuti
alios
filios
Abrahae,
et
pro
illo
paterno
favore
eum
ser-
Calvini
opera.
Vol.
XLI.
|