1:33
[CO
1.
33]
carnale
affingere
audeamus,
aut
ipsum
sub
nostros
sensus
subiicere,
quasi
stolido
nostro
capite
comprehendi
possit,
aut
ulla
specie
repraesentari.
Huc
advertant
qui
execrabilem
idololatriam,
qua
multis
antehac
saeculis
vera
religio
submersa
subversaque
fuit,
misero
praetextu
defendere
conantur.
Imagines,
inquiunt,
pro
diis
non
reputantur.
Nec
tam
prorsus
incogitantes [p.
54]
erant
Iudaei,
ut
non
meminissent
Deum
fuisse
cuius
manu
educti
essent
ex
Aegypto,
antequam
fabricarent
vitulum.
Nec
ita
stupidi
fuisse
ethnici
credendi
sunt,
ut
non
intelligerent,
Deum
aliud
esse
quam
ligna,
aut
lapides.
Mutabant
enim
pro
arbitrio
simulacra,
eosdem
semper
Deos
animo
retinebant,
et
multa
uni
Deo
dicata
erant
simulacra,
nec
tamen
tot
sibi
Deos
fingebant,
quot
simulacra
essent.
Praeterea
nova
quotidie
consecrabant,
nec
putabant
tamen
se
novos
facere
deos.
Quid
ergo?
Omnes
idololatrae,
sive
ex
Iudaeis,
sive
ex
gentibus,
Deum
talem
esse
persuasum
habuerunt,
qualem
mentis
suae
vanitas
concepisset.
Ad
hanc
vanitatem
addita
est
improbitas:
qualem
intus
finxerant,
expresserunt.
Mens
igitur
idolum
genuit,
manus
peperit,
nihilominus
et
Deum
aeternum
Iudaei,
unum
verumque
coeli
ac
terrae
Dominum,
sub
talibus
simulacris
se
colere
arbitrabantur,
et
gentes
suos,
licet
falsos,
deos,
quos
tamen
in
coelo
habitare
fingerent.
Ad
haec,
non
crediderunt
Deum
sibi
adesse,
nisi
carnaliter
se
praesentem
exhiberet.
Ut
huic
caecae
cupiditati
obsequerentur,
erexerunt
signa,
in
quibus
Deum
sibi
prae
oculis
carnalibus
obversari
crederent.
Cum
vero
Deum
se
in
illis
intueri
arbitrarentur,
et
ipsum
quoque
in
illis
coluerunt.
Tandem
toti
et [p.
55]
animis
et
oculis
illic
affixi,
magis
obbrutescere
coeperunt,
et,
quasi
aliquid
divinitatis
inesset,
obstupescere
et
admirari.
Hoc
qui
antehac
factum,
et
nostra
etiam
memoria
fieri
negant,
imprudenter
1)
mentiuntur.
Cur
enim
coram
illis
prosternuntur?
Cur
sese
ad
illa,
precaturi,
tanquam
ad
aures
Dei
convertunt?
Cur
pro
illis,
tanquam
pro
aris
et
focis,
ad
caedes
usque
et
strages
digladiantur,
ut
facilius
laturi
sint
Deum
unum
sibi
eripi,
quam
sua
idola?
[OS
44]
Et
tamen
nondum
crassos
vulgi
errores,
qui
paene
infiniti
sunt
et
omnium
fere
corda
occupant,
enumero,
tantum
indico
quod
ipsi
profitentur,
cum
se
maxime
ab
idololatria
purgare
volunt.
Non
vocamus,
inquiunt,
nostros
deos.
Neque
illi,
aut
Iudaei
aut
gentiles,
vocabant,
sed
signa
duntaxat
et
deorum
simulacra.
Et
tamen
prophetae
et
omnes
scripturae,
illis
fornicationes
cum
ligno
et
lapide
exprobrare
non
desinebant,
tantum
ob
ea,
quae
quotidie
ab
his
fiunt,
qui
Christiani
haberi
volunt,
1)
Quamquam:
imprudenter
mentiri,
illud
in
memoriam
revocet:
oportere
mendacem
memorem
esse
et
hic
non
absque
sensu
legi
possit,
mallemus
tamen
legere
impudenter
quod
et
nonnullae
habent
posteriores
editiones.
Edd.
Calvini
opera
Vol.
I.
|