9:329
329
AD
BLANDRATAE
QUAESTIONES.
330
pater
comprehenditur.
Sicuti
quum
idem
Petrus
et
Ioannes
respondent
:
Deo
magis
quam
hominibus
obediendum
esse
(Act.
4,
19),
Christum
certe
non
excludunt:
sed
quia
indefinite,
nomen
Dei
ponunt
non
minus
Deum
in
carne
manifestatum
quam
patrem
designant.
Quod
si
cui
nimis
moroso
displiceat
'nomen
personae,
certe
apostolus
I
ad
Hebraeos
(v.
3)
per
hypostasin
nihil
aliud
intelligit,
quam
quod
nos
personam
vocamus.
Atque
illa
1)
est
relatio,
de
qua
litigant
contentiosi
homines,
ac
si
esset
humanum
commentum.
Quod
ad
precandi
formam
spectat,
illa
est
ordinaria
quae
nobis
praescribitur
in
evangelio
dum
ad
patrem
verba
dirigimus
in
Christi
nomine.
Caeterum
ubi
nulla
fit
Christi
mentio,
non
minus
sub
Dei
nomine
ad
filium
quam
ad
patrem
dirigitur
precatio,
sicuti
dilucide
patet
ex
loco
illo
Pauli:
Propterea
ter
rogavi
Dominum,
et
respondit
mihi
:
Sufficit
tibi
gratia
mea
:
quum
statim
subiiciat:
libenter
gloriabor
super
infirmitatibus
meis,
ut
inhabitet
in
me
virtus
Christi
(2
Cor.
12,
8
sq.).
Unde
sequitur
Christum
esse
Deum
illum
quem
Paulus
rogaverat.
Porro
vocem
Domini
restringere
ad
personam
mediatoris,
frivolum
est
ac
puerile,
quum
apostoli
passim
usurpent
nomen
Domini
pro
Iehovah.
Et
ne
procul
quaerendum
sit
exemplum,
non
alio
sensu
oravit
Dominum
Paulus,
quam
quo
citatur
locus
Ioelis
a
Petro
:
Quisquis
invocaverit
nomen
Domini,
salvus
erit
(Act.
2,
21).
Similiter
quum
hac
forma
precantur
discipuli:
Tu
Domine
qui
nosti
corda
omnium
(Act.
1,
24),
non
seorsum
convertunt
ad
Christum
sermonem,
quia
separatim
ei
elogium
non
quadraret:
sed
fides
illorum
Dei
essentiam
simpliciter
respicit.
Denique
ubi
nulla
est
relatio,
nomen
Dei
ad
filium
et
spiritum
sanctum
extenditur.
Si
quaeritur,
an
non
tutior
precandi
forma
sit,
dum
invocamus
patrem
in
nomine
filii?
respondeo,
sicut
iam
dixi,
hanc
esse
ordinariam
et
magis
familiarem,
quae
aptior
est
ruditati
nostrae
et
utilior.
Sed
alias
formas
quae
etiam
in
usu
fuerunt
apostolis,
et
quas
illis
spiritus
sanctus
dictavit
damnare,
sacrilegae
temeritatis
esset.
Nec
valet
illa
obiectio,
frustra
Deum
invocari
absque
mediatore
:
quia
etsi
fixum
est
illud
principium,
non
exaudiri
nos
nisi
per
gratiam
mediatoris,
non
semper
tamen
in
promptu
occurrere
necesse
est.
Quaestio
ista:
An
patrem
rogando,
rogemus
verum
Deum,
ex
ignorantia
principii
nascitur.
Neque
enim
epitheton
veri
patrem
a
filio
discernit:
quia
Dei
nomen
essentiam
illam
designat,
quae
complectitur
tres
personas:
atque
ita
inter
eas2)
1)
ita
Edd.
2)
inter
eas
om.
in
impressis.
|