55:329  329  CAPUT  III.  330  quum  dicit  ex  eo  esse  genitos  qui  faciunt  iustitiam.  Illa  certe  usitata  est  loquendi  ratio  in  scripturis,  nos  ex  Deo  gigni  in  Christo.  Sed  in  hac  quoque  altera  nihil  absurdi  est:  ex  Christo  gigni  qui  eius  spiritu  renovantur.  CAPUT  III.  1.  Videte  qualem  caritatem  dedit  nobis  pater,  ut  filii  Dei  nominemur.  Propterea  mundus  non  novit  nos,  quia  non  novit  ipsum.  2.  Dilecti,  nunc  filii  Dei  simus,  et  nondum  apparuit  quid  erimus.  Scimus  autem  quod  si  apparuerit,  similes  ei  erimus:  quia  videbimus  eum  sicuti  est.  3.  Et  omnis  qui  habet  hanc  spem  in  eo,  purificat  se  ipsum:  quemadmodum  ille  purus  est.  1.  Videte,  ete.  Secundum  argumentum,  a  vocationis  nostrae  dignitate  et  praestantia.  Non  vulgari  honore,  inquit,  nos  dignatus  est  coelestis  pater,  quum  in  filios  adoptavit.  Haec  tanta  gratia,  puritatis  studium  accendere  in  nobis  debet,  ut  simus  illi  conformes:  nec  vero  fieri  potest  quin  se  purificet  qui  se  unum  ex  Dei  filiis  agnoscit.  Et  quo  plus  vehementiae  habeat  exhortatio,  Dei  gratiam  amplificat.  Nam  quod  dicit  datam  esse  caritatem,  significat  hoc  merae  esse  liberalitatis,  quod  DOS  Deus  pro  filiis  habet.  Unde  enim  tanta  nobis  dignitas,  nisi  ex  Dei  amore?  Amor  porro  hic  gratuitus  praedicatur.  Est  quidem  impropria  loquutio:  sed  maluit  improprie  loqui  apostolus,  quam  non  exprimere  quod  necesse  cognitu  erat.  In  summa,  significat,  quo  amplior  effusa  est  in  nos  Dei  bonitas,  iiii  nos  eo  magis  obstrictos  esse.  Quemadmodum  Paulus  per  eius  misericordias  Romanos  obsecrat  ut  se  illi  puras  hostias  offerant  (Rom.  12,  1).  Interea  docemur,  gratuitam  (ut  dixi)  esse  piorum  omnium  adoptionem,  nec  ab  ullo  operum  respectu  pendere.  Nam  quod  sophistae  dicunt,  adoptari  quos  fore  dignos  praevidet  Deus,  aperte  his  verbis  refellitur.  Neque  enim  hoc  modo  gratuitum  esset  donum.  Hoc  doctrinae  caput  tenere  in  primis  operae  pretium  est.  Nam  quum  unica  salutis  nostrae  causa  sit  adoptio,  et  eam  ex  mero  soloque  Dei  amore  fluere  testetur  apostolus,  nihil  hic  nostrae  dignitati  vel  operum  meritis  fit  reliquum.  Cur  enim  sumus  filii?  quia  scilicet  nos  coepit  gratis  amare  Deus:  quum  odio  potius  digni  simus  quam  amore.  Quum  autem  spiritus  adoptionis  nostrae  pignus  sit:  hinc  sequitur,  si  quid  est  in  nobis  boni,  Dei  gratiae  adeo  opponi  non  debere,  ut  potius  ei  referendum  sit  acceptum.  Nomen,  de  quo  loquitur,  inanis  esse  titulus  non  potest.  Nam  Deus  est  qui  nos  ore  suo  filios  pronuntiat:  quemadmodum  Abrahae  nomen  imposuit  ex  re  ipsa.