5:329
CATECHISMUS.
pulo
Israel
spiritualem
requiem
figurare:
qua
a
[pag.
10]
propriis
operibus
feriari
debent
fideles,
ut
Dominum
in
se
operari
sinant.
Deinde
statum
diem
esse
voluit,
quo
ad
legem
audiendam,
et
eaeremonias
peragendas,
convenirent.
Tertio
servis,
et
iis
qui
sub
aliorum
imperio
degerent,
quietis
diem
indulgendum
censuit,
quo
aliquam
haberent
a
labore
remissionem.
Quantum
ad
primam
causam,
non
dubium
quin
in
Christo
cessaverit.
Ille
enim
est
veritas,
cuius
praesentia
figurae
omnes
evanescunt:
corpus,
cuius
adventu
umbrae
relinquuntur.
Ideo
sabbatum
umbram
rei
futurae
fuisse
affirmat
Paulus
(Col.
2,
17):
cuius
veritatem
alibi
(Rom.
6,
8)
explicat,
dum
nos
Christo
consepultos
esse
docet,
ut
per
eius
mortem
carnis
nostrae
corruptioni
emoriamur.
Id
autem
fit
non
uno
die,
sed
toto
vitae
nostrae
cursu,
donec
penitus
nobismet
ipsis
mortui,
Dei
vita
impleamur.
A
christianis
ergo
abesse
debet
dierum
superstitiosa
observatio.
Sed
quoniam
duae
posteriores
causae
veteribus
umbris
annumerari
non
debent,
sed
saeculis
omnibus
peraeque
conveniunt:
abrogato
sabbato,
inter
nos
tamen
etiamnum
locum
istud
habet,
ut
statis
diebus
ad
audiendum
verbum,
ad
mystici
panis
fractionem,
ad
publicas
orationes
conveniamus:
deinde,
ut
servis
et
operariis
sua
detur
a
labore
remissio.
Non
enim,
quae
nostra
est
infirmitas,
obtineri
potest,
ut
eiusmodi
conventus
singulis
diebus
agantur.
Quamobrem,
quod
ad
evertendam
superstitionem
expediebat,
sublatus
est
Iudaeis
observatus
dies:
quod
ordini
ac
paci
in
ecclesia
retinendae
necessarium
erat,
alter
in
eum
usum
destinatus
est.
Ut
ergo
sub
figura
Iudaeis
tradebatur
veritas,
ita
nobis
sine
umbris
commendatur.
Primo,
ut
perpetuum
tota
vita
sabbatismum
meditemur
a
[pag.
11]
nostris
operibus,
quo
Dominus
in
nobis,
per
suum
spiritum,
operetur.
Deinde,"
ut
legitimum
ecclesiae
ordinem
ad
verbum
audiendum,
ad
sacramentorum
administrationem,
ad
publicas
orationes
constitutum
observemus.
Tertio,
ne
nobis
subditos
inhumaniter
premamus.
Honora
patrem
et
matrem,
ete.
Quo
pietas
erga
parentes,
et
eos
qui
parentum
vice
nobis,
ordinatione
Domini,
praesunt,
ut
magistratus,
nobis
praecipitur,
nempe
ut
summa
reverentia,
obedientia,
gratitudine,
et
quibus
possumus
officiis,
ipsos
prosequamur.
Nam
haec
est
Domini
voluntas,
ut
mutuam
vicem
his
rependamus,
qui
nos
in
hanc
vitam
sustulerunt.
Nec
interest,
dignine
an
indigni
sint,
quibus
honor
iste
deferatur.
Nam
qualescunque
sint,
parentum
loco
nobis
a
Domino
praefecti
sunt,
qui
eos
honorari
voluit.
Et
hoc
quidem
est
mandatum
primum
cum
promissione,
ut
inquit
Paulus
(Eph.
6,
2),
qua
dum
praesentis
vitae
|