49:329
329
CAPUT
I.
330
26.
Videte
vocationem.
Quia
modus
verbi
graeci
ambiguus
est,
et
contextui
non
minus
bene
quadrat
indicativus
quam
imperativus:
permitto
arbitrio
lectoris,
utrum
malit
eligere.
Sensus
tamen
idem
utroque
modo
constat:
nam
dicendo
videtis,
eos
appellaret
testes
ceu
rei
manifestae,
et
quasi
in
rem
praesentem
adduceret:
per
imperativum
autem
excitat,
quasi
torpentes,
ad
rem
ipsam
considerandam.
Vocatio
collective
potest
accipi
pro
multitudine
vocatorum,
hoc
sensu:
videtis
quales
Dominus
apud
vos
vocaverit.
Ego
tamen
huc
magis
inclino,
ut
vocandi
rationem
designari
putem:
est
autem
validissimum
argumentum,
quia
inde
sequitur,
si
humilitatem
crucis
spernant,
eos
quodammodo
vocationem
suam
irritam
facere,
in
qua
hunc
modum
tenuerat
Deus,
ut
humanae
tum
sapientiae,
tum
potentiae,
tum
gloriae
omnia
derogaverit.
Tacite
ergo
eos
ingratitudinis
insimulat
quod
et
Dei
gratiam
et
se
ipsos
obliti
Christi
evangelium
fastidiant.
Quamquam
duo
sunt
hic
observanda,
quod
exemplo
Corinthiorum
confirmare
voluerit
verum
esse
quod
dixerat:
deinde
eos
admonere
voluerit,
fastum
omnem
prorsus
exuendum
esse,
si
ordinem,
quem
Dominus
in
ipsorum
vocatione
tenuerat,
probe
expendant.
Pudefacere
sapientes
et
nobiles
dixit:
ea
autem
quae
sunt,
abolere
:
apte
utrumque.
Nam
evanescunt
fortitudo
et
sapientia
ubi
pudefiunt:
essentiam
autem
aboleri
oportet.
Electionem
pauperum
et
stultorum
et
ignobilium
intelligit,
quod
Deus
eos
magnis,
et
sapientibus,
et
nobilibus
praetulerit.
Non
enim
satis
hoc
erat
ad
retundendam
carnis
arrogantiam,
si
omnes
Deus
aequasset:
itaque
qui
videbantur
excellere,
eos
posthabuit,
ut
vere
in
ordinem
ipsos
redigeret.
Porro
insulsus
fuerit
qui
inde
colliget,
sic
prostratam
esse
a
Deo
carnis
gloriam,
ut
praeclusa
sit
spes
salutis
magnis
et
nobilibus.
Sunt
quidam
inepti
homines
qui
hoc
praetextu
non
tantum
insultant
magnis,
quasi
a
Deo
sint
abiecti:
sed
eos
quoque
prae
se
despiciunt.
Sed
meminerimus
hoc
Corinthiis
esse
dictum,
qui,
quum
in
mundo
non
adeo
ominerent,
nihilominus
etiam
sine
occasione
superbiebant.
Deus
ergo
fortes
et
prudentes
et
magnos
pudefaciendo,
non
extollit
ad
superbiam
infirmos
et
idiotas
et
abiectos
homines:
sed
omnes
simul
ad
unum
humiliat.
Proinde
qui
coram
mundo
sunt
despicabiles,
ita
secum
reputent
:
quantum
a
nobis
modestiae
requiritur,
quum
ne
iis
quidem,
qui
gloriosi
sunt
coram
mundo,
quidquam
reliquum
fiat?
si
solis
fulgor
obruitur,
quid
stellis
fiet?
si
stellarum
lumen
exstinguitur,
quid
fiet
rebus
obscuris?
Haec
eo
spectant,
ne,
qui
vocati
sunt
a
Domino,
quum
nullius
essent
in
mundo
pretii,
his
Pauli
verbis
abutantur
ad
erigendas
cristas:
sed
potius
illius
exhortationis
memores
(Rom.
l
l
,
20):
Tu
fide
stas,
vide
ne
animo
efferaris,
sed
time:
cum
timore
et
humilitate
solliciti
ambulent
in
con-
Calvini
opera.
Vol
XLIX.
|