1:329  CAP.  II.  DE  COGNITIONE  HOMINIS.  A  32;  B  30;  C  30.]  ad  intelligendum,  nec  aures  ad  audiendum,  nec  oculos  ad  videndum.  Quid  plus  exprimeret,  si  nos  vocaret  stipites  in  operibus  Dei  considerandis?  Unde  Dominus  per  prophetam  (Ier.  24,  7)  hoc  singularis  gratiae  loco  pollicetur  se  daturum  Israelitis  cor,  ut  ab  illis  cognoscatur;  nimirum  innuens,  tantum  hominis  mentem  spiritualiter  sapere,  quantum  abs  se  illustrata  fuerit.  Hoc  quoque  sua  voce  dilucide  confirmavit  Christus  (Ioan.  6,  44),  quum  diceret  neminem  venire  ad  se  posse,  nisi  cui  datum  a  patre  suo  foret  Quid?  annon  ipse  est  viva  patris  imago,  in  qua  totus  gloriae  eius  splendor  nobis  exprimitur?  Ergo  non  potuit  melius  ostendere  qualis  sit  nostra  ad  cognoscendum  Deum  facultas,  dum  ad  cernendam  eius  imaginem,  ubi  ita  palam  exhibetur,  oculos  nobis  esse  negat  Quid?  Annon  ideo  in  terras  descendit,  ut  patris  voluntatem  hominibus  patefaceret?  Annon  sua  quoque  legatione  fideliter  defunctus  est?  Ita  est  sane;  sed  nihil  efficitur  eius  praedicatione,  nisi  interior  magister  spiritus  viam  ad  animos  patefaciat  Ergo  non  veniunt  ad  eum,  nisi  qui  a  patre  audierunt  et  edocti  sunt  Quae  ista  discendi  et  audiendi  ratio  ?  Nempe  ubi  aures  ad  audiendum,  et  mentes  ad  intelligendum,  spiritus  mira  et  singulari  virtute  format  Ac,  ne  illud  novum  videatur,  Iesaiae  vaticinium  (Ies.  54,  13)  citat,  ubi  dum  ecclesiae  instaurationem  promittit,  eos  Dei  discipulos  fore  docet,  qui  in  salutem  colligentur,  bi  aliquid  peculiare  de  electis  suis  illic  praedicit  Deus,  constat  non  de  eo  doctrinae  genere  ipsum  loqui,  quod  impiis  etiam  et  profanis  commune  est  Restat  igitur  ut  intelligamus,  nemini  patere  in  regnum  Dei  ingressum,  nisi  cui  novam  mentem  spiritus  sanctus  sua  illuminatione  fecerit  Omnium  vero  clarissime  Paulus,  qui  disputationem  hanc  ex  professo  ingressus,  postquam  stultitiae  ac  vanitatis  damnavit  universam  hominum  sapientiam  adeoque  prorsus  exinanivit,  ita  concludit  demum  (1  Cor.  2,  14):  animalem  hominem  non  posse  percipere  quae  sunt  spiritus  Dei;  stultitiam  esse  illi,  nec  posse  intelligere,  quia  spiritualiter  diiudicantur.  Quem  vocat  animalem?  Nempe  qui  naturae  lumine  nititur.  Hle,  inquam,  nihil  in  spiritualibus  mysteriis  Dei  comprehendit.  Quid  ita?  an  quia  per  ignaviam  negligit?  Imo  etiam  si  enitatur,  nihil  potest;  quia  scilicet  spiritualiter  diiudicantur.  Quid  istud  significat?  quia  humanae  perspicaciae  penitus  abscondita  per  solam  spiritus  revelationem  patefiunt;  adeo  ut  pro  stultitia  ducantur,  ubi  spiritus  Domini  non  illucet.  Ante  autem  supra  oculorum,  aurium,  mentium  capacitatem  extulerat,  quae  praeparavit  Deus  diligentibus  se;  quin  sapientiam  humanam  quasi  velum  quoddam  esse  testatus  fuerat,  quo  mens  a  cernendo  Deo  impediatur.  Quid  volumus?  Pronuntiat  apostolus  (1  Cor.  1,  20)  infatuatam  a  Deo  sapientiam  huius  mundi:  et  nos  scilicet  acumen  illi  tribuemus,  quo  ad  Deum  et  coelestis  regni  adyta  penetrare  possit?  Facessat  a  nobis  tanta  vecordia.