9:328
Hinc
sequitur
quaerendum
esse
Deum,
in
cuius
essentia
comprehenduntur
tres
personae:
et
tamen,
ubi
in
medium
prodit
Christus,
Deum
vere
et
proprie
vocari
patrem
Iesu
Christi,
quia
tunc
mediatoris
gradum
obtinet
Christus,
ut
nos
ad
Deum
attollat,
et
ita
ad
se
ipsum.
Quod
ad
locum
illum
(Ioann.
20,
17)
attinet:
Ascendo
ad
patrem
meum
et
patrem
vestrum,
confirmat
et
apertius
declarat
quod
iam
dixi,
ubi
Christus
loquitur
in
mediatoris
persona,
quodammodo
descendere
infra
Deum,
ut
nobis
sit
propior.
Sed
hoc
non
obstat,
quo
minus
ipse
quoque
verus
sit
Deus
noster.
Nam
quod
dicit
Thomas,
non
aliunde
quam
ex
eius
ore
didicerat:
Dominus
meus
et
Deus
meus.D
e
nomine
personae
ita
breviter
respondeo,
necessitate
esse
invectum
ad
detegendas
eorum
fraudes,
qui
hoc
fidei
principium
astute
subvertere
moliebantur.
Interea
obiicere
sententias,
ubi
se
Christus
a
patre
distinguens
hac
voce
abstinet,
putidum
est
cavillum.
Neque
enim
hac
loquendi
forma
in
communi
sermone
utimur:
Persona
patris
salutem
nobis
contulit
per
filii
personam,
sed
ubi
distinctionem
exprimere
volumus,
quae
est
inter
patrem
et
filium.
Quod
ad
Christi
dictum
spectat:
Haec
est
vita
aeterna,
ut
credant
in
te
verum
Deum,
ete.
(Ioann.
17,
3)
si
eius
praetextu
restringi
debeat
vera
divinitas
ad
unum
patrem:
mentitus
esset
Ioannes
dicendo:
Hic
est
verus
Deus
et
vita
aeterna
(1
Ioann.
5,
20).
Unicam
vero
essentiam
in
tribus
personis
non
fuisse
a
Christo
patefactam,
falsissimum
est.
Nam
quum
nos
voluit
baptizari
in
nomine
patris
et
filii
et
spiritus
sancti,
has
certe
personas
distincte
posuit,
quas
extra
Dei
essentiam
quaerere
nefas
est.
Iam
ubi
Ioannes
dicit,
sermonem
ab
initio
fuisse
Deum
(Ioann.
1,
1),
certe
non
lacerat
Dei
essentiam:
sed
clare
docet
unum
et
eundem
fuisse
Deum
cum
patre.
Ubi
vero
statim
subiicit,
fuisse
apud
Deum,
vel
caecis
ipsis
monstratur
distinctio.
Item
quum
Christus
ipse
postulat
manifestari
gloriam,
quam
initio
habuit
apud
patrem
ante
creationem
mundi
(Ioann.
17,
5),
certe
personam
sibi
tribuit
peculiarem,
et
interea
eandem
sibi
essentiam
cum
patre
vendicat:
quia
Dei
gloria
et
maiestas
separari
ab
essentia
non
potuit.
Similiter
quum
Petrus
dicit
Ananiae
:
Cur
mentitus
es
spiritui
sancto?
non
hominibus
mentitus
es,
sed
Deo
(Act.
5,
3
sq.):
distinctionem
palam
notat:
et
sub
Dei
nomine,
quod
opponitur
hominibus,
*)
non
minus
Christus
ipse
et
spiritus,
quam
1)
Verba
distinctionem
hominibus
exciderunt
in
impressis.
|