55:328  sed  ad  loci  praesentis  circumstantiam  restringi.  In  summa,  non  alio  spectat  quam  ad  stabiliendam  eorum  fidem,  dum  eos  ad  spiritus  examen  revocat  qui  solus  est  idoneus  doctrinae  censor  et  approbator:  dum  eam  cordibus  nostris  obsignat,  ut  certo  sciamus  Deum  loqui.  Nam  quum  in  Deum  respicere  debeat  fides,  solus  ipse  sibi  testis  esse  potest,  ut  cordibus  nostris  persuadeat,  a  se  profectum  esse  quod  aures  nostrae  percipiunt.  Atque  id  sibi  volunt  haec  verba,  quemadmodum  vos  docet,  v  e  r  i  t  a  s  est:  spiritum  scilicet  instar  sigilli  esse,  quo  nobis  testata  fiat  Dei  veritas.  Quum  addit  non  esse  mendacium,  hac  particula  alterum  spiritus  officium  designat:  nempe  iudicio  et  discretione  nos  regere,  ne  mendacio  fallamur,  ne  haereamus  suspensi  et  perplexi:  ne  velut  dubiis  in  rebus  vacillemus.  Quemadmodum  docuit,  manete.  Dixerat  in  illis  manere  spiritum:  nunc  ut  in  eius  revelatione  maneant,  hortatur.  Et  speciem  ipsam  revelationis  designat:  Manete,  inquit,  in  Christo,  quemadmodum  vos  spiritus  docuit.  Scio  aliter  vulgo  exponi:  Manete  in  ea:  ut  unctionem  referat.  Sed  quum  repetitio,  quae  mox  sequitur,  non  nisi  Christo  conveniat,  mihi  non  dubium  est  quin  de  Christo  hic  quoque  loquatur:  et  contextus  hoc  postulat.  Nam  in  eo  capite  insistit  apostolus,  ut  puram  Christi  notitiam  retineant  fideles,  utque  non  alia  via  ad  Deum  contendant.  Interea  clare  ostendit,  non  alium  in  finem  Dei  filios  illuminari  a  spiritu,  nisi  ut  Christum  cognoscant.  Quod  si  inde  non  deflexerint,  perseverantiae  fructum  proponit:  nempe  quod  fiduciam  habituri  sint,  ne  pudefiant  ab  eius  conspectu.  Non  enim  fides  nuda  est  ac  frigida  Christi  apprehensio,  sed  vivus  et  efficax  potentiae  eius  sensus,  qui  fiduciam  generat.  Nec  vero  aliter  staret  fides,  dum  tot  quotidie  fluctibus  impetitur,  nisi  et  in  Christi  adventum  respiceret,  et  eius  virtute  suffulta  tranquillum  afferret  statum  conscientiis.  Porro  optime  fiduciae  natura  exprimitur,  quum  intrepide  sustineri  dicit  Christi  praesentiam.  Nam  qui  secure  in  vitiis  sibi  indulgent,  obvertunt  tergum  Deo:  neque  alibi  quam  in  Dei  oblivione  pacem  inveniunt.  Haec  est  carnis  securitas,  quae  homines  obstupefacit:  ut  a  Deo  adversi,  neque  peccatum  horreant,  neque  mortem  metuant:  interea  refugiant  Christi  tribunal:  pia  autem  fiducia  in  solum  Dei  intuitum  recumbit.  Unde  fit  ut  placide  Christum  exspectent  pii,  neque  eius  conspectum  reformident.  29.  Si  nostis  quod  iustus  sit.  Iterum  ad  exhortationes  transit  :  ut  eas  doctrinae  subinde  in  tota  epistola  permiscet.  Multis  autem  argumentis  probat  fidem  necessario  cum  sancta  et  pura  vita  coniunctam  esse.  Primum  est,  quod  spiritualiter  gignimur  in  Christi  similitudinem.  Unde  sequitur,  neminem  ex  Christo  genitum,  nisi  qui  iuste  vivit.  Quamquam  incertum  est,  Christumne  an  Deum  intelligat,