52:327
327
EPIST.
PAULI
AD
TIMOTHEUM
I
328
etiamsi
quis
alias
sit
pauper.
Nec
vero
Paulus
tantum
quid
plerumque
accidere
soleat,
sed
quid
perpetuo
accidere
necesse
sit
docet.
Quisquis
enim
hoc
habet
propositum
ut
ditescat,
diabolo
se
captivum
tradit.
Verissimum
est
illud
ethnici
poetae,
qui
dives
fieri
vult,
et
cito
vult
fieri.
Unde
sequitur,
omnes,
qui
feruntur
ad
divitias
expetendae,
praecipites
ruere.
Hinc
etiam
stultae
illae,
imo
insanae
cupiditates,
quae
tandem
eos
in
exitium
demergunt.
Hoc
quidem
malum
est
universale:
sed
in
ecclesiae
pastoribus
magis
conspicuum
eminet.
Ita
enim
eos
dementat
avaritia,
ut
nihil
quantumvis
absurdum
refugiant,
simulatque
auri
fulgor
vel
argenti
oculos
perstrinxit.
10.
Radix
enim
malorum.
Non
est
cur
in
aliorum
vitiorum
comparatione
nimis
scrupulose
laboremus.
Certum
est
ambitionem
ac
superbiam
saepe
deteriores
proferre
fructus:
atqui
non
provenit
ex
avaritia
ambitio.
De
libidine
venerea
idem
potest
dici:
sed
Pauli
consilium
non
fuit,
quaecunque
nominari
possint
vitiorum
species,
eas
sub
avaritia
includere.
Quid
igitur?
simpliciter
intellexit,
infinita
mala
inde
oriri.
Quemadmodum
vulgo
loquimur,
nihil
esse
malorum
quod
non
pariat
vel
discordia,
vel
gula,
vel
ebrietas,
vel
aliud
quodvis
siniile
vitium.
Et
profecto
de
scelerata
habendi
cupidine
verissime
hoc
praedicare
licet,
nullam
esse
malorum
speciem,
quaenon
ab
ea
quotidie
scaturiat:
ut
sunt
innumerae
fraudes,
fallaciae,
periuria,
circumventiones,
rapinae,
crudelitas,
corruptelae
in
iudiciis,
lites,
odia,
veneficia,
caedes:
denique
omnes
fere
nocendi
artes.
Similes
passim
sententiae
apud
profanos
scriptores
occurrunt,
Quare
improbe
faciunt
quidam,
hyperbolice
hoc
a
Paulo
dictum
insimulantes,
qui
Horatio
vel
Ovidio
applauderent
sic
loquenti.
Utinam
vero
non
comprobaret
quotidiana
experientia,
rem
ipsam
ut
est
simpliciter
fuisse
indicatam.
Sed
meminerimus
eadem
scelera,
quae
ab
avaritia
manant,
posse
etiam
vel
ab
ambitione,
vel
ab
invidia,
vel
ab
aliis
pravis
affectibus
oriri,
ut
certe
oriuntur.
Cui
addicti
quidam.
Graeca
loquutio
impropria
est,
quum
dicit,
appeti
avaritiam:
sed
quae
sensum
nihil
obscurat.
Malum
enim
omnium
atrocissimum
ab
avaritia
nasci
pronuntiat,
defectionem
a
fide.
Nam
qui
laborant
hoc
morbo,
paulatim
degenerant,
donec
abiiciant
penitus
fidem.
Hinc
dolores
illi
quos
commemorat:
quo
nomine
intelligo
dira
conscientiae
tormenta
quae
solent
desperatis
hominibus
accidere:
quamquam
aliis
quoque
praeludiis
avaros
Deus
exercet,
dum
sibi
sunt
ipsi
carnifices.
11.
Tu
vero,
o
homo
Dei,
haec
fuge:
sedare
vero
iustitiam,
pietatem,
fidem,
caritatem,
patientiam,
mansuetudinem.
12.
Certa
bonum
certamen
fidei:
apprehende
vitam
aeternam,
ad
quam
etiam
vocatus
es,
et
|