8:326
est
praedicatio
praedestinationis:
ut
qui
fideliter
et
obedienter
vivit,
non
de
ipsa
obedientia
tanquam
de
suo,
sed
in
Domino
glorietur.
Item,
sicut
is
qui
donum
accepit
recte
exhortatur
et
praedicat,
ita
exhortantem
et
praedicantem
obedienter
audit,
qui
accepit
hoc
donum.
Ideo
Dominus:
Qui
habet
aures
audiendi
audiat.
A
quo
autem
habeant,
quicunque
habent,
Dominus
ipse
ostendit:
Dabo
vobis
cor
ad
cognoscendum
me,
et
aures
quae
audiant.
Ergo
aures
audiendi,
ipsum
est
donum
obediendi,
quo
qui
praediti
sunt,
veniunt
ad
Christum.
Exhortamur
ergo
atque
praedicamus:
sed
qui
habent
aures
audiendi,
obedienter
nos
audiunt:
qui
[pag.
137]
vero
non
habent,
fit
in
eis
quod
scriptum
est
:
Ut
audientes
non
audiant
(Ies.
6,
9):
audientes
corporis
sensu,
non
audiant
cordis
assensu.
Cur
autem
illi
habeant,
illi
non:
hoc
est,
cur
illis
datum
sit
a
patre,
ut
veniant
ad
filium,
illis
non
sit
datum;
quis
cognovit
sensum
Domini?
Numquid
ideo
negandum
est,
quod
apertum
est,
quia
comprehendi
non
potest
quod
occultum
est?
Quam
autem
praepostera
sit
eorum
cautio,
qui
absurditatis
ullius
metu
doctrinam
cognitu
necessariam
vel
supprimunt,
vel
obscurant,
deinde
exsequitur.
1)
Numquid
si
hoc
audito
nonnulli
in
torporem
segnitiemque
vertantur,
et
a
labore
proclives
ad
libidinem
post
concupiscentias
eant:
propterea
de
praescientia
Dei
falsum
putandum
est,
quod
dictum
est?
Nonne
si
Deus
illos
bonos
fore
praescivit,
boni
erunt,
in
quantalibet
nunc
malitia
versentur?
Et
si
malos
fore
praescivit,
mali
erunt,
in
quantalibet
nunc
bonitate
cernantur?
Numquid
ergo
propter
huiusmodi
causas,
quae
de
praescientia
Dei
vera
dicuntur,
vel
neganda
sunt,
vel
tacenda?
tunc
scilicet,
quando,
si
non
dicantur,
in
alios
itur
errores
?
Alia,
inquit,2)
ratio
est
verum
tacendi,
alia
verum
dicendi
necessitas.
Causas
verum
tacendi
longum
esset
omnes
quaerere:
quarum
tamen
est
haec
una:
Ne
peiores
fiant
qui
non
intelligunt,
dum
volumus
eos
qui
intelligunt
[pag.
138]
facere
doctiores:
qui
nobis
tale
aliquid
dicentibus,
doctiores
quidem
non
fiunt,
sed
nec
redduntur
peiores.
Quum
autem
res
vera
ita
se
habet,
ut
fiat
peior
nobis
eam
dicentibus,
qui
capere
non
potest,
nobis
autem
tacentibus,
ille
qui
potest:
quid
putamus
faciendum?
Nonne
potius
est
dicendum
verum,
ut
qui
potest
capere,
capiat,
quam
tacendum,3)
ut
non
solum
id
ambo
non
capiant,
verum
etiam
qui
est
intelligentior,
ille
sit
peior:
qui
si
audiret
et
caperet,
per
eum
etiam
plures
discerent.
Et
nos
dicere
nolumus,
quod,
teste
scriptura,
dicere
licebat.
Timemus
enim
videlicet,
ne
loquentibus
nobis
offen-
1)
Eiusdem
lib.
cap.
15.
2j
Cap.
16.
3)
amortir
et
mettre
sous
le
pied.
21*
|