52:326
6.
Est
autem
quaestus.
Eleganter
non
sine
ironica
correctione
in
contrarium
sensum
eadem
verba
mox
retorquet:
ac
si
dixisset:
Perperam
illi
et
nequiter,
qui
venalem
habent
Christi
doctrinam
:
quasi
vero
pietas
esset
quaestus.
Quamquam
certe,
si
quis
recte
aestimet,
pietas
magnus
est
ac
uberrimus
quaestus.
Ideo
autem
sic
vocat,
quod
plenam
et
absolutam
beatitudinem
nobis
affert.
Sacrilegi
ergo
illi
qui
lucro
nummario
addicti
pietatem
conferunt
ad
suum
quaestum.
Nobis
autem
pietas
satis
magnum
per
se
lucrum
est,
quia
per
eam
consequimur
non
tantum
ut
simus
haeredes
mundi,
sed
etiam
ut
fruamur
Christo
omnibusque
eius
divitiis.
Cum
sufficientia.
Tam
ad
affectum
animi,
quam
ad
rem
ipsam
referri
potest.
Si
ad
animum
referas,
sensus
erit:
pios,
dum
nihil
appetunt,
sed
contenti
sunt
sua
tenuitate,
satis
magnum
lucrum
esse
consequutos.
Si
rerum
sufficientiam
accipias
(quod
mihi
non
minus
arridet),
erit
promissio,
qualis
illa
Psalmi
34,
l
l
,
Leones
esuriunt
et
famelici
vagantur:
qui
autem
Dominum
inquirunt,
non
destituentur
omni
bono.
Semper
enim
adest
suis
Dominus:
et
quantum
illorum
necessitati
sufficit,
ex
sua
plenitudine
suum
cuique
demensum
erogat.
Ita
vera
felicitas
in
pietate
sita
est:
haec
vero
sufficientia
veluti
quoddam
est
auctarium.
7.
Nihil
enim
intulimus
in
mundum.
Hoc
ad
finiendum
sufficientiae
modum
addidit.
Gurges
est
inexplebilis
nostra
cupiditas,
nisi
coerceatur:
hoc
autem
optimum
fraenum,
si
nihil
plus
appetamus
quam
postulat
vitae
huius
necessitas.
Nam
ideo
fines
transilimus,
quia
ad
mille
vitas,
quas
falsa
imaginatione
concipimus,
sollicitudo
nostra
se
extendit.
Nihil
est
magis
vulgare,
nihil
etiam
magis
confessum
hac
Pauli
sententia.
Verum
simulatque
omnes
confessi
fuerint,
quod
etiam
oculis
quotidie
cernitur:
unusquisque
votis
immensa
latifundia
non
secus
absorbet,
quam
si
alvum
haberet
dimidii
mundi
capacem.
Atque
hoc
est
quod
habetur
Psalmo
49,
14,
quum
stultitia
patrum
appareat
in
eo
quod
sperabant
hic
se
perpetuo
mansuros:
nihilominus
posteros
illorum
viam
approbare.
Ergo
ut
constet
nobis
sufficientia,
discamus
animum
ita
compositum
habere,
ne
plus
appetamus
quam
quod
ad
tolerandam
vitam
necessarium
est.
Quum
alimenta
ec
tegmina
nominat,
delitias
et
abundantem
copiam
excludit.
Natura
enim
parvo
contenta
est:
superfluum
autem,
quidquid
exsuperat
naturalem
usum,
Non
quod
liberalior
usus
per
se
damnari
debeat:
sed
appetitus
semper
vitiosus
est.
9.
Qui
volunt
ditescere.
Postquam
ad
continentiam
hortatus
est
ac
divitiarum
contemptum,
nunc
admonet
quam
perniciosa
sit
habendi
cupiditas,
ac
praesertim
in
ecclesiae
ministris,
de
quibus
nominatim
hic
tractat.
Non
sunt
autem
divitiae
malorum,
quae
hic
commemorat,
causa:
sed
appetitus,,
21*
|