8:325
325
PRAEDESTINATIONE.
328
ideo
a
Deo
in
filiis
suis
habitum
esse
colliget?
Caeterum,
maligne,
quod
a
me
dictum
est,
calumniatur
Pighius:
quasi
de
singulis
vitae
actionibus
seorsum
loquutus
sim,
ac
non
potius
de
continuo
vitae
cursu.
Porro,
totam
scripturam
labefactari
oportet,
nisi
quidquid
esse
in
nomine
iustitiae
et
boni
potest,
a
spiritu
sanctificationis,
qui
solis
filiis
datur,
manare
concedimus.
[pag.
135]
In
persequendis
caeteris
cavillis
non
est
quod
plus
operae
sumam.
Tritum
illud
est:
Irritam
fore
doctrinam,
vanas
et
nihili
exhortationes,
si
ab
electione
Dei
pendeat
obsequendi
vis
et
facultas.
Item
aliud
non
absimile:
Fieri
non
posse
quin
se
ignaviae
dedant
homines,
quum
in
aeternum
Dei
consilium
recumbere
docentur.
Responsiones
a
me
adductas
quibus
solet
conviciis
ita
Pighius
exagitat,
ut
maneant
ab
ipso
intactae.x)
Caeterum,
si
quibus
plus
aequo
morosis
nondum
satisfactum
sit,
et
plus
forte
apud
ipsos
ponderis
habeat
Augustinus,
idem
quod
iam
tradidi,
eius
verbis
et
repetam,
et
confirmabo.
Verba
eius
sunt
in
libro
cui
titulum
fecit
De
bono
perseverantiae:2)
Praedestinationis
doctrinam
aiunt
praedicationi
adversam
esse,
ne
quid
prosit.
Quasi
vero
adversata
sit
apostolo
praedicanti.
Nonne
ille
doctor
gentium
praedestinationem
toties
commendavit,
et
verbum
Dei
praedicare
non
destitit?
Num
quid,
quia
dixit:
Deus
est
qui
operatur
in
vobis
et
velle
et
perficere
(Phil.
2,
13):
ideo
non
et
ipse
ut
velimus
quae
D
eo
placent,
et
ut
operemur,
hortatus
est?
An
quia
dixerat:
Qui
coepit
in
vobis
opus
bonum,
perficiet
(Phil.
1,
6):
ideo
ut
inciperent
homines
et
perseverarent
usque
in
finem,
non
suasit?
Nempe,
ipse
Dominus
praecepit
hominibus
ut
in
se
crederent.
Neque
tamen
falsa
eius
sententia
est,
nec
vana
definitio,
ubi
ait:
[pag.
136]
Nemo
venit
ad
me,
hoc
est,
nemo
credit
in
me,
nisi
cui
datum
fuerit
a
patre
meo
(Io.
6,
44).
Neque
rursus,
quia
vera
est
haec
definitio,
vana
est
illa
praeceptio.
Cur
ergo
praedicationi,3)
exhortationi,
correctioni,
quae
omnia
tam
frequenter
usurpat
scriptura,
dicemus
inutilem
esse
praedestinationis
doctrinam,
quam
commendat
eadem
scriptura?
Paulo
post:
Audiunt
haec,
et
faciunt
quibus
datum
est.
Non
autem
faciunt,
sive
audiant,
sive
non
audiant,
quibus
non
est
datum.
Nec
praedestinationis
igitur
praedicatione
impedienda
est
praedicatio
fidei
perseverantis
et
proficientis:
ut
quod
oportet
audiant,
et
quibus
datum
est
obediant.
Quomodo
enim
audient
absque
praedicante?
Nec
rursus
praedicatione
fidei
proficientis,
et
in
finem
usque
perseverantis,
impedienda
1)
Les
responses
que
i'ay
donnees
la
dessus
doyvent
bien
contenter
tous
Chrestiens.
Et
de
faict
ceux
qui
abbayent
a
rencontre
n'y
peuvent
atteindre
pour
les
mordre.
2)
Cap.
14.
3)
Princeps
mendose:
praedestinationi.
|