7:325
325
CALUMNIAS.
326
mendacia
contexere,
quin
repugnantia
interdum
appareat,
argumenta
eius
qualia
sint
expendamus.
Christus,
inquit,
genitus
est
a
patre,
ergo
non
est
a
se
ipso.
Item:
Christus
est
filius
Dei,
ergo
ab
eo
est
qui
eum
genuit:
Pater
autem
alius
est
ab
eo,
ergo
habet
esse
ab
alio.
Concludit
esse
blasphemiam,
quum
dicitur
Christum
esse
a
se
ipso.
Atqui,
annon
videt
se
aerem
verberare,
quum
non
aliud
tandem
colligere
possit,
[pag.
65]
quam
personae
non
convenire
quod
Calvinus
recte
de
essentia
praedicavit?
Quod
si
contradictionem
quaerit
in
verbis
Calvini,
quaerat
eandem
in
Augustino
et
Cyrillo
et
aliis,
quibus
tantum
se
deferre
simulat.
Verum
operae
pretium
est
notare
argutam
obiectionem
qua
Calvinum
constringit.
Praefaris,
inquit,
te
dicturum
de
iis
quae
ad
Christum
peculiariter
attinent;
ergo
proprietatem
hanc
esse
affirmas
secundae
personae.
Quid
hoc
sophismate
putidius?
Nam
quod
illic
Christus
nominatur
Iehova,
an
hoc
illi
proprium
est?
ac
non
potius
cum
patre
et
spiritu
sancto
commune?
Multa,
inquam,
illic
habentur
ex
aequo
tribus
personis
communia.
Carolus
autem
particulam
unam
arripit
ex
qua
frigidam
cavillationem
struat.
Quorsum
ergo,
dicet
quispiam,
spectant
haec
Calvini
verba?
Nempe
ad
incarnationem,
de
qua
illic
disserit.
Hoc
enim
proprium
est
filii
Dei,
quod
carnem
nostram
induit,
ut
deus
esset
ac
homo,
unitis,
non
confusis
naturis.
Respondi
ad
omnes
calumnias
quibus
tam
gravem
suam
accusationem
adornavit,
et
ita
respondi
ut
planum
esse
omnibus
confidam,
eum
maiori
ex
parte
improbe
et
sine
colore
ullo
mentiri,
in
reliquis,
ea
quae
recte
dicta
sunt,
ineptis
cavillationibus
maligne
depravare.
Restat
ut
paucis
exponam
quis
synodi
Bernensis
fuerit
exitus.
Coacta
autem
fuit
synodus
illa
circiter
tertio
post
mense
quam
Lausannae
[pag.
66]
damnatus
fuerat
Carolus.
Illuc
convenerant
omnes
fere
agri
Bernensis
pastores,
qui
linguae
sunt
germanicae.
Aderat
etiam
maior
senatus,
ut
loquuntur,
qui
constat
ex
ducentis.
Causa
tractata
fuit,
nec
tumultuose
agitata
tantum,
sed
audita
magno
silentio.
Ut
autem
sciant
lectores
quanta
gravitate
causam
illic
iterum
egerit
Carolus,
in
primam
exordii
sui
periodum
tria
mendacia
incluserat,
in
quibus
refellendis
adeo
nihil
negotii
habuit
Calvinus,
ut
duo
totius
senatus
testimonio
coarguere
potuerit.
Ac
multa
quidem
suspiciose
adducta
fuisse
a
Carolo
semper
audivi,
sed
quibus
ita
responderint
Farellus,
Viretus
et
Calvinus,
ut
auditorio
satisfieret.
Certe
fratres
sua
sententia
eos
facile
liberarunt
ac
iudicarunt
prorsus
innocentes:
quae
autem
sententia
fuerit
clarissimi
senatus,
ex
diplomate
quod
mox
subnectam
patebit.
Hoc
autem
loco
persuadere
vult
Carolus,
admissos
ad
se
recriminandum
fuisse
a
Megandro,
tunc
Bernensis
ecclesiae
pastore;
quasi
|