5:325
CATECHISMUS.
tam
molem
et
condiderit,
et
nunc
sustentet;
sapientiam,
quae
tantam
ac
tam
confusam
varietatem
ordine
tam
distincto
composuerit
et
perpetuo
moderetur;
bonitatem,
quae
ipsa
sibi
causa
fuerit
ut
haec
crearentur
et
nunc
consistant;
iustitiam,
quae
in
defensione
piorum,
impiorum
vero
ultione
mirifice
se
profert;
misericordiam,
quae
ad
resipiscentiam
quo
nos
vocet,
nostras
iniquitates
tanta
mansuetudine
tolerat.
Hinc
quidem
abunde,
quantum
nobis
satis
est,
doceri
debueramus,
qualis
sit
Deus,
nisi
ad
tantam
lucem
nostra
hebetudo
caecutiret.
Neque
sola
tamen
caecitate
hic
peccamus:
sed
ea
nostra
est
perversitas,
quae
in
censendis
Dei
operibus
nihil
non
perperam
ac
praepostere
interpretetur,
totamque
coelestem
sapientiam,
quae
in
iis
perspicue
relucet,
prorsus
invertat.
Veniendum
ergo
ad
Dei
verbum,
ubi
probe
nobis
a
suis
operibus
describitur
Deus:
dum
opera
ipsa
non
ex
iudicii
nostri
pravitate,
sed
aeternae
veritatis
[pag.
4]
regula
aestimantur.
Hinc
ergo
discimus,
Deum
nostrum
unum
atque
aeternum
omnis
vitae,
iustitiae,
sapientiae,
virtutis,
bonitatis,
clementiae
fontem
esse:
a
quo
ut
sine
ulla
exceptione
fluit
omne
bonum,
ita
laus
omnis
merito
redire
ad
eum
debeat.
Atque
istae
quidem
omnia
tametsi
in
singulis
coeli
ac
terrae
partibus
lucidissime
appareant:
quorsum
tamen
potissimum
spectent,
quid
valeant,
quem
in
finem
a
nobis
sint
intelligenda,
tum
demum
assequimur,
dum
in
nos
ipsos
descendimus,
ac
consideramus
quibus
modis
suam
in
nobis
vitam,
sapientiam,
virtutem,
Dominus
exserat:
suam
iustitiam,
bonitatem,
clementiam
erga
nos
exerceat.
DE
HOMINE.
Homo
primum
ad
imaginem
et
similitudinem
Dei
formatus
fuit,
ut
in
suis
ornamentis,
quibus
a
Deo
splendide
vestitus
erat,
eorum
autorem
suspiceret,
et
qua
decebat
gratitudine
veneraretur.
Verum
quoniam
tanta
naturae
suae
excellentia
confisus,
scilicet
oblitus
undo
et
profecta
esset
et
subsisteret,
efferre
se
extra
Dominum
conatus
est:
omnibus
Dei
beneficiis,
quibus
stolide
superbiebat,
spoliari
ipsum
opportuit:
ut
Deum,
quem
beneficentia
eius
dives
contemnere
ausus
erat,
omni
gloria
nudus
ac
destitutus
agnosceret.
Quam
ob
rem
quicunque
ex
semine
Adae
originem
ducimus,
obliterata
Dei
similitudine,
caro
ex
carne
nascimur.
Nam
quamvis
anima
constemus
et
corpore,
nil
tamen
nisi
carnem
sapimus.
Ut
in
quamcunque
hominis
partem
vertamus
oculos,
nihil
nisi
impurum,
profanum,
ac
Deo
abominabile
spectare
liceat.
Prudentia
enim
eius
caeca,
[pag.
5]
et
infinitis
erroribus
involuta.
Dei
sapientiae
semper
adversatur.
Voluntas
prava,
corruptisque
affectibus
referta,
nil
magis
odit
quam
illius
iustitiam.
Vires
ad
bonum
omne
opus
enervatae,
ad
iniquitatem
furiose
ruunt.
|