49:325
325
CAPUT
L
326
doctrinae
quam
caeci
oculus
ad
colores
discernendos.
Utrumque
istorum
diligenter
notandum,
quod
fumus
est
omnium
scientiarum
cognitio,
ubi
abest
coelestis
Christi
scientia:
et
homo
cum
toto
suo
acumine
perinde
est
stupidus
ad
intelligenda
per
se
Dei
mysteria
atque
asinus
ineptus
est
ad
symphoniam.
Nam
eo
modo
redarguitur
exitialis
eorum
superbia,
qui
in
mundi
sapientia
sic
gloriantur,
ut
Christum
et
totam
salutis
doctrinam
despiciant,
beatos
se
putantes,
si
in
creaturis
haereant:
et
retunditur
eorum
supercilium,
qui
proprio
ingenio
confisi
in
coelum
penetrare
tentant.
Simul
etiam
solvitur
illa
quaestio:
qul
fiat
ut
quidquid
est
scientiae
extra
Christum,
hic
Paulus
ita
prosternat
humi
et
quasi
pedibus
conculcet,
quod
constat
esse
praecipuum
in
hoc
mundo
Dei
donum.
Quid
enim
hominis
ratione
nobilius,
qua
homo
reliquis
animantibus
praecellit?
doctrinae
liberales
quantum
honoris
merentur,
quae
hominem
ita
expoliunt,
ut
reddant
vere
humanum?
Praeterea
quantos
et
quam
eximios
fructus
pariunt?
Quis
civilem
prudentiam,
qua
respublicae,
principatus
et
regna
sustinentur
non
summis
laudibus
extollat?
ut
de
reliquis
taceam.
Huius,
inquam,
quaestionis
solutio
inde
patet,
quod
non
simpliciter
damnat
Paulus
aut
naturalem
perspicaciam
hominis,
aut
prudentiam
usu
et
experientia
collectam,
aut
cultum
ingenii
literis
comparatum:
sed
hoc
totum
ad
percipiendam
spiritualem
sapientiam
nullius
esse
momenti
affirmat.
Et
certe
insania
est,
si
vel
proprio
acumine,
vel
literarum
praesidio
quispiam
fretus
in
coelum
evolare
conetur:
hoc
est,
de
arcanis
regni
Dei
mysteriis
iudicare,
aut
ad
eorum
cognitionem
perrumpere:
sunt
enim
abscondita
ab
humano
sensu.
Notemus
ergo
restringi
ad
praesentis
causae
circumstantiam
debere
quod
de
mundanae
sapientiae
vanitate
hic
docet
Paulus:
nempe
quod
in
mundi
elementis
subsidat,
in
coelum
autem
minime
pertingat.
Alioqui
illud
etiam
verum
est,
sine
Christo
vanas
esse
rerum
omnium
scientias,
vanumque
esse
hominem,
qui
doctrinis
omnibus
instructus
Deum
ignoret.
Quin
etiam
hoc
quoque
vere
dicetur,
quodammodo
profanari
haec
praeclara
Dei
dona,
ut
sunt
ingenii
dexteritas,
acutum
iudicium,
doctrinae
liberales,
linguarum
cognitio:
quoties
in
homines
impios
inciderint.
21.
Quoniam
enim
in
sapientia
Dei
non
cognovit
mundus
per
sapientiam
Deum:
placuit
Deo
per
stultitiam
praedicationis
salvos
facere
credentes,
22.
siquidem
et
Iudaei
signum
petunt,
et
Graeci
sapientiam
quaerunt.
23.
Nos
autem
praedicamus
Christum
crucifixum,
Iudaeis
quidem
scandalum,
Graecis
autem
stultitiam
:
24.
ipsis
autem
vocatis
tam
Iudaeis
quam
Graecis,
Christum
Dei
potentiam,
et
Dei
sapientiam.
25.
Nam
stultitia
Dei
sapientior
est
hominibus:
et
infirmitas
Dei
robustior
est
hominibus.
|