7:324
venit,
nisi
insatiabilis
rixandi
libido
vel
potius
muliebris
impotentia
eos
abriperet.
Contendunt
Ghristum,
quia
sit
ex
substantia
patris,
non
a
se
ipso
esse,
quum
aliunde
principium
habeat.
Haec
illis
de
persona
confiteor.
Quid
amplius
petunt?
Fateor
itaque
Dei
filium
esse
a
patre,
et
quum
personae
ratio
[pag.
63]
habetur,
fateor
eum
non
esse
a
se
ipso.
Quum
autem
absque
personae
intuitu,
de
eius
divinitate,
vel
simpliciter
de
essentia,
quod
idem
est,
habetur
sermo,
dico
hoc
vere
praedicari,
quod
sit
a
se
ipso.
Quis
enim
hactenus
sub
nomine
Iehova
contineri
expressionem
avtovaiac
negavit?
Proinde
dum
obiiciunt
filium
esse
a
patre,
id
ego
libenter
non
modo
confiteor,
sed
perpetuo
etiam
praedicavi.1)
Verum
hoc
est
in
quo
asini
isti
falluntur,
quia
non
considerant
nomen
filii
dici
de
persona,
ideoque
in
praedicamento
relationis
contineri:
quae
relatio
locum
non
habet,
ubi
de
Christi
divinitate
simpliciter
agitur.
Qua
de
re
eleganter
disserit
Augustinus
in
Psalmum
68.
quem
scriptorem
isti
identidem
iactitant,
quum
tamen
nihil
unquam
illius,
nisi
rhapsodias,
nescio
quas,
legerint.
Verba
sunt:
Si
quis
interroget
idemne
sit
pater
quod
filius,
responde,
secundum
substantiam
idem
esse,
non
secundum
quod
ad
aliud
dicitur.
Ad
se
enim
Deus
dicitur,
ad
patrem
filius
dicitur;
rursusque
pater
ad
se
Deus
dicitur,
ad
filium
pater.
Quod
dicitur
ad
filium
pater,
non
est
filius;
quod
dicitur
filius
ad
patrem,
non
est
pater;
quod
dicitur
ad
se
pater,
et
filius
ad
se,
hoc
est
pater
et
filius
idem
Deus.
Hactenus
ille.
Iam,
ista
distinctione
adhibita,
quid,
obsecro,
ambigui
manet
amplius?
Quamobrem
idem
sanctus
vir,
Homilia
in
Ioannem
39.
postquam
movit
hanc
quaestionem,
qualiter
[pag.
64]
pater
et
filius
sint
simul
principium,
hac
solutione
utitur,
quod
hoc
solo
numerum
insinuant,
quatenus
sunt
ad
invicem,
non
autem
quod
ad
se
sunt.
Item
in
Psal.
109:
Si
pater
principium
est,
inquit,
et
filius
principium,
suntne
duo
principia?
Minime.
Sicut
enim
pater
est
Deus,
ita
et
filius
Deus;
itaque
uterque
est
principium.
Et,
Homil.
38.
de
Columba
et
spiritu,
copiose
tractat
quantum
intersit
relative
aut
substantialiter
de
Deo
loqui.
Nunc
ad
Carolum
redeo.
Fingit
Calvinum
in
synodo
Bernensi
in
eas
angustias
redactum
esse,
ut
misere
sudaret
nec
se
posset
extricare;
quasi
haec
solutio,
qua
tunc
quoque
usus
est
Calvinus,
adeo
sit
perplexa
vel
intricata.
Sed
iterum
admonendi
sunt
lectores
quam
vel
obliviosus
sit,
vel
non
compos
mentis,
qui
Calvino
in
memoriam
reducit
synodum
Bernensem,
quum
synodo
Lausannensi
se
interesse
fingat,
quae
tempore
praecessit.
Ut
tamen
hoc
illi
condonem,
quod
difficile
sit
tam
multa
1)
Hic
satis
aperte
autor
se
Calvmum
prodit.
|