55:324
recte
sapere
homines,
sed
illuminatione
spiritus:
deinde
non
aliter
quam
per
Christum
nos
fieri
spiritus
participes,
qui
et
verum
est
sanctuarium,
et
unicus
noster
sacerdos.
21.
Et
quia
omne
mendacium.
Concedit
illis
iudicium,
quo
verum
a
falso
discernant.
Neque
enim
dialectica
est
ista
propositio,
mendacium
differre
a
veritate
(qualiter
in
scholis
generales
regulae
traduntur),
sed
ad
praxin
et
usum
accommodatus
sermo:
ac
si
diceret,
Non
tantum
eos
tenere
quid
verum
sit:
sed
etiam
adversus
impiorum
fallacias
et
imposturas
munitos
esse,
ut
prudenter
sibi
caveant.
Porro
non
de
una
aut
altera
mendacii
specie
loquitur:
sed
quidquid
fraudis
intentet
Satan,
aut
quacunque
parte
eos
adoriatur,
lucis
et
tenebrarum
discretionem
fore
in
promptu
dicit,
quia
ducem
habeant
spiritum.
22.
Quis
est
mendax.
Non
asserit
solos
esse
eos
mendaces
qui
negant
apparuisse
in
carne
Dei
filium,
ne
quis
in
solvendo
hoc
nodo
ultra
modum
se
torqueat:
sed
alios
omnes
superare.
Quasi
diceret,
nisi
hoc
censeatur
mendacium,
aliud
nullum
haberi
posse.
Quemadmodum
vulgo
solemus
loqui,
Si
perfidia
in
Deum
et
homines
crimen
non
est,
quod
amplius
crimen
vocabimus?
Quod
autem
de
pseudoprophetis
in
genere
attigerat,
nunc
accommodat
ad
rationem
sui
temporis.
Digito
enim
ostendit
eos
qui
ecclesiam
turbabant.
Quod
Cheriothum
et
Carpocratem
notari
veteres
existimant,
facile
recipio.
Caeterum
Christi
negatio
late
patet.
Neque
enim
satis
est
uno
verbo
fateri
Iesum
esse
Christum,
nisi
talis
agnoscitur,
qualem
eum
pater
in
evangelio
nobis
offert.
Duo
isti,
quos
nominavi,
Christi
titulum
dabant
filio
Dei:
sed
purum
fingebant
hominem.
Sicuti1)
sunt
alii,
ut
Arius,
qui
Dei
nomine
illum
ornantes
aeterna
divinitate
spoliabant.
Marcion
spectrum
hominis
fuisse
somniabat.
Sabellius
nihil
a
patre
differre
commentus
est.
Illi
omnes
Dei
filium
negarunt:
quia
nemo
eorum
integrum
Christum
sincere
agnovit:
sed
eius
veritatem,
quantum
in
se
erat,
adulterantes,
idolum
sibi
pro
Christo
fabricarunt.
Erupit
deinde
Pelagius,
qui
certamen
quidem
non
movebat
de
Christi
essentia,
quin
verum
hominem
et
Deum
esse
concederet:
sed
totum
fere
eius
honorem
in
nos
transferebat.
Hoc
vero
est
Christum
in
nihilum
redigere,
quum
eius
gratia
et
vis
aboletur.
Sic
papistae
hodie
liberum
arbitrium
spiritus
sancti
gratiae
opponentes,
partem
iustitiae
et
salutis
locantes
in
operum
meritis,
innumeros
sibi
patronos
imaginantes,
per
quos
Deum
propitium
habeant,
factitium
nescio
quem
Christum
habent:
at
vivam
genuinamque
Dei
imaginem,
quae
lucere
in
Christo
debebat,
pravis
suis
commentis
deformant,
virtutem
enervant,
officium
obruunt
et
*)
Sequuti
|