49:323
323
EPIST.
PAULI
AD
CORINTHIOS
I
324
Dominus
se
in
hypocrisin
populi
hoc
poenae
genere
vindicaturum
denuntiat,
quod
peribit
sapientia
a
sapientibus,
ete.
Applicatio
autem
ad
praesentem
causam
talis
est:
non
est
hoc
novum
aut
inusitatum,
quod
ita
praepostere
iudicant
homines,
qui
videntur
alioqui
prudentia
excellere.
Nam
ita
Dominus
eorum
arrogantiam
punire
solitus
est,
qui
proprio
ingenio
confisi
duces
sibi
et
aliis
esse
volunt.
Sic
olim
in
populo
Israelitico
dissipavit
sapientiam
eorum,
qui
duces
erant
populi.
Si
in
eo
populo
hoc
contigit,
cuius
sapientiam
debebant
admirari
reliquae
gentes:
quid
fiet
aliis?
Verba
tamen
prophetae
cum
Pauli
verbis
conferre,
et
rem
totam
pressius
adhuc
excutere
convenit.
Tametsi
verbis
neutris
utitur
propheta,
quum
dicit:
Peribit
sapientia,
et
prudentia
evanescet:
quae
Paulus
in
activa
convertit,
in
Dei
personam
transferendo:
in
sensu
tamen
optime
conveniunt.
Nam
hoc
est
miraculum
grande,
quod
se
editurum
testatur
Deus,
quo
attoniti
reddantur
omnes.
Perit
ergo
sapientia,
sed
Domino
destruente:
sapientia
evanescit,
sed
inducta
a
Domino
et
deleta.
Secundum
verbum
a-9-STeiv,
quod
Erasmus
vertit
reiicere,
quum
ambiguam
habeat
significationem,
et
aliquando
sumatur
pro
delere,
vel
expungere,
aut
obliterare:
in
hoc
sensu
accipere
hic
malo,
ut
respondeat
verbo
prophetae,
evanescere
aut
abscondi.
Quamquam
haec
mihi
validior
fuit
ratio,
quod
reiiciendi
verbum
rei
non
congruebat,
sicuti
mox
patebit.
Videamus
igitur
de
sensu.
Nihil
certe
aliud
vult
propheta
quam
nullos
amplius
fore
gubernatores,
qui
iustam
regendi
rationem
teneant
:
quia
Dominus
eos
privabit
sano
iudicio
et
intelligentia.
Quemadmodum
enim
alibi
universo
populo
excaecationem
minatur,
ita
hic
ducibus
:
quod
est
veluti
oculos
ex
corpore
eruere.
Quidquid
sit,
magna
difficultas
hinc
emergit,
quod
nomen
sapientiae
et
prudentiae
in
bonam
partem
accipitur
apud
Iesaiam
:
Paulus
autem
in
contrarium
finem
citat,
quasi
damnetur
a
Deo
sapientia
hominum,
quod
perversa
sit:
quod
reprobetur
prudentia,
quia
sit
mera
vanitas.
Fateor,
sic
quidem
vulgo
exponi:
sed
quum
certum
sit,
non
torqueri
per
apostolos
spiritus
sancti
oracula
in
alienos
sensus,
malo
a
communi
interpretum
opinione
discedere
quam
insimulare
Paulum
falsi.
Et
alioqui
genuinus
prophetae
sensus
Pauli
intentioni
non
male
quadrat.
Nam
si
Domino
rectum
spiritum
aufer
ente
desipiunt
etiam
sapientissimi:
quanta
fides
hominum
sapientiae
habebitur?
Deinde
quum
haec
sit
usitata
Dei
ultio,
percutere
caecitate
eos,
qui
proprio
sensui
addicti
sibi
nimis
sapiunt:
nihil
mirum
si
homines
carnales,
dum
insurgunt
adversus
Deum,
ut
suae
temeritati
aeternam
eius
veritatem
subiiciant,
stulti
fiunt,
et
evanescunt
in
suis
cogitationibus.
Nunc
videmus
quam
apposite
hoc
testimonio
utatur
Paulus,
Hanc
fore
Dei
vindictam
pronuntiat
Iesaias
in
eos
|