1:323
INSTITUTIO
REL.
CHRIST.
1539
.
1554.
perbis
resistit
humilibus
autem
dat
gratiam
(Iac.
4,
Tum
in
memoriam
rursum
veniant
istae
promissiones
:
effundam
aquam
super
sitientem
et
flumina
super
aridam
(Ies.
44,
3).
Item:
omnes
sitientes
venite
ad
aquas
(Ies.
55,
1).
Quae
testantur,
ad
percipiendas
Dei
benedictiones
nullos
admitti,
nisi
suae
paupertatis
sensu
tabescentes.
Nec
praetereundae
eiusmodi,
qualis
ista
est
Iesaiae
(60,
19):
non
erit
amplius
tibi
sol
ad
lucendum
per
diem,
neque
luna
ad
lucendum
per
noctem;
sed
erit
tibi
Dominus
in
lucem
sempiternam.
Solis
certe
aut
lunae
splendorem
non
aufert
Dominus
servis
suis;
sed
quia
vult
in
ipsis
solus
gloriosus
apparere,
ab
iis
etiam
quae
habentur
eorum
opinione
excellentissima,
fiduciam
eorum
procul
avocat.
30.
Semper
sane
mihi
vehementer
illud
Chrysostomi
1)
placuit:
fundamentum
nostrae
philosophiae
esse
humilitatem;
magis
etiamnum
illud
Augustini:
2)
quemadmodum,
inquit,
rhetor
ille
rogatus
quid
primum
esset
in
eloquentiae
praeceptis,
respondit
pronuntiationem;
quid
secundum,
pronuntiationem
;
quid
tertium,
pronuntiationem:
ita
si
me
interroges
de
religionis
christianae
praeceptis,
primo
secundo
et
tertio
et
semper
respondere
liberet
humilitatem.
Porro
humilitatem
non
intelligit,
ubi
homo
aliquantae
virtutis
sibi
conscius
a
superbia
fastuque
abstinet;
sed
ubi
talem
se
vere
sentit,
qui
nullum
habeat
nisi
in
humilitate
refugium,
quemadmodum
alibi
declarat.
Nemo,
inquit,
3)
se
palpet;
de
suo
satanas
est;
id
unde
beatus
est,
a
Deo
tantum
habe
fc.
Quid
enim
de
tuo
habes
nisi
peccatum?
Tolle
tibi
peccatum
quod
tuum
est;
nam
iustitia
Dei
est.
Item:
4)
quid
tantum
de
naturae
possibilitate
praesumitur?
vulnerata,
sauciata,
vexata,
perdita
est.
Vera
confessione,
non
falsa
defensione
opus
habet.
Item
:
5)
quando
quisque
cognoscit
quod
in
se
ipso
nihil
est,
et
adiutorium
de
se
nullum
habet,
arma
in
ipso
confracta
sunt,
helia
sedata
sunt.
Necesse
autem
est
ut
conterantur
omnia
impietatis
arma,
confringantur,
comburantur:
remaneas
inermis,
nullum
habeas
in
te
adiutorium.
Quanto
magis
in
te
infirmus
es,
tanto
magis
te
suscipit
Dominus.
Sic
in
Psalmum
septuagesimum,6)
iustitiae
nostrae
reminisci
nos
vetat,
quo
Dei
iustitiam
agnoscamus;
ac
Deum
ostendit
sic
nobis
gratiam
suam
commendare,
ut
nos
nihil
esse
sciamus:
stare
tantum
Dei
misericordia,
quum
a
nobis
ipsis
non
nisi
mali
simus.
Ne
hic
ergo
de
iure
nostro
cum
Deo
contendamus,
ac
si
saluti
nostrae
decederet
quod
illi
tribuitur.
Siquidem
ut
nostra
humilitas,
eius
est
altitudo;
ita
confessio
nostrae
humilitatis
miserationem
eius
in
remedium
paratam
1)
Homil,
de
perfect,
evangel.
2)
Epist.
56
(118)
ad
Dioscor.
3)
Homil,
(tract.)
m
Ioann.
49,
8
4)
Lib.
de
natura
et
gratia,
c.
52.
53
5)
In
Psal.
45.
c.
13.
6)
Serm.
1,
4.
|