8:322  sidio  munitus  intrepide  exsultat  :  Quis  stabit  adversus  electos  Dei?  etc.  (Rom.  8,  33).  Ac  ne  quis  universalem  esse  doctrinam  *)  cavilletur  :  in  peculiarem  cuiusque  usum  accommodat,  [pag.  129]  Certo  persuasus  sum,  inquit,  quod  neque  mors,  neque  vita,  neque  angeli,  neque  principatus,  neque  instantia,  neque  futura,  nos  a  Dei  caritate  separabunt,  quae  est  in  Christo.  Certe  salutis  aeternae  fiduciam,  quam  singulis  momentis  abrumpi  vult  Pighius,  in  futurum  tempus,  adeoque  ultra  praesentis  vitae  metam  Paulus  extendit,  et  eam  non  aliunde  manare  demonstrat,  quam  ex  Dei  electione,  quam  sic  illi  adversam  fingit  Pighius,  ut  mutuo  se  conflictu  evertant.  Quid  ergo  sibi  vult  Ezechiel  (18,  24),  quum  iusto  exitium  denunciat,  si  a  recta  via  se  averterit?2)  Nempe,  reprobis  multa  interdum  esse  cum  filiis  Dei  similia,  non  negamus  :  sed  quocunque  iustitiae  splendore  fulgeant,  nunquam  donari  spiritu  adoptionis  certum  est,  ut  Deum  vere  patrem  invocent.  Nullos  enim  spiritu  illo  gubernari  testis  est  Paulus,  nisi  Dei  filios,  quos  simul  pronunciat  vitae  aeternae  haeredes  (Rom.  8,  14).  Alioqui  non  staret  quod  alibi  tradit:  Nos  spiritum  e  coelo  habere,  ut  sciamus  quae  a  Deo  donata  sunt  nobis,  atque  ideo  nos  tenere  Christi  mentem  (1  Cor.  2,  12.16).  Frustra  etiam  spiritum,  quo  obsignati  sunt  fideles,  arram  vocaret  futurae  redemptionis  (Eph.  1,  14).  Caeterum,  ut  perseverantiae  fidem  stabiliat  rite  cognita  Dei  electio,  vel  una  illi  Christi  precatio  ad  probationem  sufficere  debet,  qua  electos  omnes  patri  commendat,  nominatim  eos  a  mundo  separans,  ut  hoc  pereunte  salvi  et  intacti  maneant.  [pag.  130]  Sequitur  alia  obiectio  apud  Pighium:  Non  frustra  hortatur  fideles  Paulus,  ne  in  vacuum  receperint  Dei  gratiam:  nec  frustra  Christus  vigilandum  et  orandum  esse  admonet.  Atqui,  si  tenemus,  quantum  inter  supinam  carnis  securitatem,  et  tranquillum,  qui  ex  fide  nascitur,  mentis  statum  intersit,  mox  solutus  erit  nodus.  Fideles  de  salute  sua  certos  esse  oportet.  An  ut  sopiti  iaceant?  an  ut  se  proiiciant  ad  socordem  ignaviam?  Imo  potius  ut  quietum  cum  Deo  silentium  colentes,  precibus  simul  invigilent.  Hortatur  eos  Paulus,  ut  salutem  suam  operentur  cum  timore  et  tremore  (Pilip.  2,  12).  An  ut  de  successu  anxii  trepident?  Minime:  sed  ut  sub  Dei  alis  absconditi  assidue  se  illi  commendent,  sicque  toti  pendeant  ab  ipso  uno,  ut  eius  praesidio  freti,  non  dubitent  se  in  finem  usque  fore  victores.  Causam  enim  subiicit,  cur  sollicitos  esse  deceat:  Quia  Deus  est,  qui  pro  suo  beneplacito  operatur  et  velle  in  illis  et  perficere  1)  Add.  dont  nul  ne  se  puisse  asseurer  en  son  particulier.  2)  Add.  dont  il  conclud  que  celuy  qui  a  este  une  fois  iuste  peut  changer  et  ainsi  tomber  de  salut  en  damnation.  21