7:322
perrumpit;
et
hinc
inde
verbula
quaedam
decerpens,
parum
abest
quin
se
philosophum
esse
persuadeat.
Et
quid,
si
hac
praecipue
causa
inductus
fuerit
ad
scribendum
libellum,
ut
se
hominem
multae
et
variae
lectionis
esse
ostentaret?
Quis
enim
sacrificulus
aut
monachus
ex
eius
gregalibus
non
statim
exclamet
divinum
esse
hominem,
et
eruditionis
reconditae,
qui
omnes
Platonicorum
libros
evolverit?
Certe
declamitandi
materiam
ex
industria
quaesiisse
apparet.
Verum
hoc
profecit
tandem
ut
omnes
mediocriter
docti
corniculam
rideant
alienis
plumis
indutam.
Quidquid
enim
tanquam
magno
labore,
longis
vigiliis,
eximia
memoria,
assidua
lectione,
ex
multis
locis
conquisitum
et
coacervatum
recitat,
ex
duabus
paginis
Augustini
Steuchi
Eugubini
furatus
est.
Male
ergo
operam
suam
collocavit,
quum
plagii
ignominiam
pro
sperata
gloria
relaturus
sit.
Calumnia
autem
omnium
atrocissima
est,
ubi
hanc
sententiam
impugnat:
Christum
semper
a
se
ipso
habuisse
ut
esset;
in
quo
eum
nonnulli
alii,
nihili
quidem
homines,
sed
improbitate
sua
molesti
bonis
viris,
sequuti
sunt:
e
quorum
numero
est
quidam
furcifer
illi
simillimus
qui
se
Cortesium
nominat.
Sed
quid
aliud
quam
insignem
nequitiam
cum
pari
inscitia
coniunctam
produnt?
Sed
antequam
obiecta
Caroli
diluere
aggrediar,
explicationem
eius
dicti
a
Calvino
[pag.
60}
iam
tunc
traditam
inserere
satius
erit.
Sic
autem
habet
ad
verbum:
Quum
de
Christi
divinitate
sermo
est,
quae
Dei
propria
sunt,
iure
omnia
illi
deferuntur,
quia
tum
in
unius
Dei
essentiam
respicitur,
praeterita
distinctionis
mentione,
quae
est
inter
patrem
et
filium.
Qua
ratione
vere
dicitur,
Christum
esse
Deum
unicum
et
aeternum,
a
se
ipso
existentem.
Neque
huic
sententiae
istud
obstat,
quod
vere
quoque
ab
ecclesiasticis
scriptoribus
est
traditum:
verbum
seu
filium
Dei
a
patre
esse,
etiam
secundum
aeternam
suam
essentiam;
quoniam
haec
personarum
notatio
locum
habet,
ubi
distinctio
filii
a
patre
commemoratur.
Illud
autem,
quod
posui,
est
divinitatis
elogium,
quod
non
minus
patrem
et
spiritum
quam
filium
complectitur.
Sic
Cyrillus
*)
qui
saepius
patrem
filii
principium
vocare
solet,
pro
ingenti
absurdo
ducit,
nisi
filius
vitam
a
se
ipso
et
immortalitatem
habere
credatur.
Idem
docet,
si
ineffabili
naturae
proprium
est
ut
a
se
ipsa
sit,
in
filium
id
iure
competere.
Quin
etiam
libro
thesauri
decimo
ratiocinatur,
patrem
a
se
ipso
nihil
habere,
nisi
filius
etiam
a
se
ipso
habeat.
Haec
brevis
quidem
et
nuda
est
explicatio,
sed
qua
magis
dilucidam
nullus
moderati
ingenii
et
sani
iudicii
requirat.
Quod
si
omnes
candorem
adferrent
et
humanitatem
1)
Dialogo
3.
de
Trinitate.
21
|