49:322
tiam,
quae
sine
fastidio
illi
non
tantum
cedat
et
se
subiiciat,
sed
etiam
tanquam
ancilla
dominae
serviat.
Nam,
sicut
ait
Augustinus,
qui
Petrum
dedit
piscatorem,
dedit
et
Cyprianum
rhetorem.
Quo
significat,
ambos
a
Deo
esse:
utcunque
alter,
qui
dignitate
multo
est
superior,
omni
dicendi
gratia
sit
destitutus
:
alter,
qui
ad
illius
pedes
sedet,
facundiae
laude
excellat.
Haec
ergo
eloquentia
nec
damnanda,
nec
adspernanda
est,
quae
non
huc
spectat
ut
Christianos
in
externo
verborum
colore
detineat,
ut
eos
inebriet
vana
oblectatione,
ut
suo
tinnitu
aures
feriat,
ut
sua
pompa
tanquam
involucro
obruat
Christi
crucem:
sed
potius
ut
ad
nativam
evangelii
simplicitatem
nos
revocet,
ut
ipsa
sponte
se
in
ordinem
redigens
solam
crucis
praedicationem
extollat,
ut
denique
tanquam
praeconis
officio
fungatur
ad
comparandam
piscatoribus
illis
et
idiotis
audientiam,
qui
nihil
praeter
spiritus
energiam
gratiae
habent.
Deinde
respondeo,
suam
quoque
esse
spiritui
Dei
eloquentiam:
sed
quae
nativo
magis
et
proprio,
vel
potius
intrinseco
(ut
loquuntur)
splendore,
quam
adscititiis
ornamentis
luceat.
Talem
habent
prophetae,
praesertim
Iesaias,
David,
et
Solomon:
tali
etiam
adspersus
est
Moses.
Quin
et
in
scriptis
apostolorum,
etiamsi
magis
sint
inculta,
eius
tamen
scintillulae
quaedam
interdum
emicant.
Proinde
eiusmodi
eloquentia
spiritui
Dei
convenit,
quae
non
ostentatione
turgeat,
nec
crepet
inanem
sonitum
:
sed
quae
solida
sit
et
efficax
plusque
sinceritatis
habeat
quam
elegantiae.
18
Nam
sermo
crucis,
ete.
In
hoc
priore
membro
concessio
est.
Quoniam
enim
obiicere
promptum
erat,
evangelium
passim
haberi
contemptui,
si
ita
nudum
et
humile
proferatur,
hoc
Paulus
ultro
concedit.
Sed
quum
addit,
id
fieri
ab
iis
qui
pereunt,
significat
minime
standum
esse
eorum
iudicio.
Quis
enim
hac
mercede
evangelium
contemnere
velit,
ut
pereat?
Sic
ergo
resolvi
debet
haec
sententia:
utcunque
sermo
crucis,
quia
non
est
humanae
sapientiae
commendatione
gratiosus,
stultitia
reputetur
ab
iis
qui
pereunt:
nobis
tamen
illic
sapientia
Dei
elucet.
Oblique
autem
perstringit
pravum
Corinthiorum
iudicium,
qui
quum
verborum
lenocinio
facile
allicerentur
ab
ambitiosis
doctoribus,
apostolum
instructum
Dei
potentia
ad
eorum
salutem
fastidiebant
hoc
tantum
nomine,
quod
in
praedicando
Christo
insisteret.
Quomodo
autem
sermo
crucis,
potentia
Dei
sit
in
salutem,
diximus
Rom.
1,
16.
19.
Scriptum
est
enim,
ete.
Melius
etiamnum
Iesaiae
testimonio
confirmat
quam
indignum
sit
hoc
praeiudicio
gravari
evangelii
veritatem,
propterea
quod
eam
mundi
sapientes
ludibrio,
nedum
contemptui
habeant.
Patet
enim
ex
prophetae
verbis
quam
pro
nihilo
ducatur
eorum
sententia
apud
Deum.
Locus
sumptus
est
ex
Iesaiae
29,
14,
tibi
|