7:321
321
CALUMNIAS.
322
ut
aiunt,
quaerere?
Ac
ne
mihi
in
hanc
partem
insistere
necesse
foret,
Carolus
ipse
antevertit.
Fatetur
enim
ad
extremum
in
confessione
haberi
quod
ad
plenam
expressionem
sufficiat,
nisi
quod
dubium
relinquit
numquid
ex
animo
loquuti
sint
auctores.
Ego
vero
non
ero
tam
malignus
ut
par
pari
referam,
sed
testor
Deum
et
homines,
Carolum
tam
ex
animo
hanc
causam
agere
quam
Lucianus,
si
ex
inferis
excitaretur,
christianae
pietatis
defensionem
susciperet.
Alio
tamen
crimine
interea
Farellum
Calvinumque
gravat,
imo
et
totum
senatum
totamque
ecclesiam
Bernensem,
quod
alios
passi
sint
perperam
loqui.
Sed
hoc
dicit,
non
probat.
Fides
ergo
sit
penes
autorem,
quanquam
hoc
observatu
dignum
est,
quod
sui
oblitus
totum
decorum
perturbat:
nam
quum
credi
velit
dialogismum
suum
Lausannae
habitum
fuisse,
confessione
in
manus
accepta,
hisce
verbis,
in
eius
refutationem,
usum
se
fingat
quae
libello
complexus
est:
hoc
loco,
tanquam
procul
a
synodo
remotus,
reducit
in
memoriam
quid
illic
actum
fuerit.
Vos,
inquit,
in
synodo
Lausannensi
non
reprehendistis
Calesium.
Quid
ais,
arreptitie?
Tu
nos
initio
libelli
Lausannam
vocas,
profiteris
te
in
synodo
illa
sedere.
Proponunt
sibi
lectores
synodum
illam;
parati
sunt
audire.
Tu
autem
alio
transvolas
et
Metim
delatus
narras
ex
tua
popina
quid
Lausannae
actum
ante
annos
[pag.
58J
sex
fuerit.
Eiusdem
est
generis
quod
de
synodo
Bernensi,
quae
postea
sequuta
est,
tanquam
de
re
praeterita
loquitur;
et
ea
dicere
sibi
permittit
adversus
senatum
Bernensem,
quae
ne
cogitare
quidem
ausus
esset.
Norunt
enim
omnes
quam
meticulosus
sit
canis,
ubi
serio
res
agitur,
qui
solus
in
suo
sterquilinio
tam
fortiter
et
animose
nunc
latrat.
Expungat
igitur
hunc
locum,
nisi
rideri
velit
etiam
a
suis.
Alia
calumnia
est
quod,
quum
asserunt
confessionis
autores
patrem
et
filium
et
spiritum
unum
esse
Deum,
veretur
ne
unicam
in
deitate
personam
statuant.
Sed
unde
hic
metus?
Certe
non
a
loquendi
forma.
Quis
enim
orthodoxorum
non
ita
loquitur?
Sed
causam
adducit
quod
pertinaciter
fugiant
nomina
trinitatis
et
personarum.
Verum
an
non
ad
eximendum
hunc
scrupum
sufficere
poterat,
quod
ante
testati
erant,
tres
esse
distinctas
hypostases
in
Deo
et
subsistentiis?
Si
de
vocabulis
rixari
placet,
hypostasis
profecto
melius
exprimit
quod
intendit
Carolus,
quam
persona.
Addit
praeterea
quod
negent
Christum
ex
substantia
patris
genitum.
Imo
diserte
hoc
quoque
habet
confessio,
filium
ex
patre
genitum
esse
ante
saecula,
neque
alterius
substantiae,
sed
eiusdem.
Quid
ergo
sibi
vult
ista
furia
in
rebus
tam
apertis
et
planis
metum
et
suspiciones
fingendo?
Atque
hic,
si
Deo
placet,
accepta
≪vagandi
occasione,
in
philosophorum
scholas
[pag.
59]
Calvini
opera.
Vol.
VII.
|