5:321
CATECHISMUS.
tur.
Quin
nostraf
confessione
continetur,
observaticneni
divinae
legib
impossibilem
esse.
Et
sunt
tamen
qui
palam
fremant,
nos
simpliciter
populum
ad
promittendam
legis
impletionem
sacramento
adegisse:
propterea
quod
se
confessionem
servaturos
iurarunt,
in
qua
lex
Domini
comprehensa
foret.
Neque
respiciunt,
quid
de
lege
ipsa
disertis
verbis
illic
doceatur.
Iam
ad
vos
peculiariter
sermonem
convertimus,
o
Fratres,
qui
regendis
pascendisque
Christi
ecclesiis,
spiritus
sancti
auspiciis
estis
designati.
Si
uni
principi,
adversus
eundem
hostem,
uno
belli
gerere,
1)
iisdem
in
castris
militamus,
iis
omnibus
meminerimus
ad
concordiam
unanimitatemque
non
mediocriter
nos
incitari.
Non
est
certe
parvi
honoris,
quod
dux
tantus
suis
ordinibus
nos
dignatus
est.
Proinde
ingratissimi
sumus,
nisi
nos
illi
devovemus
totos.
Quod
ut
fiat,
non
modo
studium,
ad
gerenda
eius
negotia,
bona
fide
applicare,
sed
utroque
etiam
oculo
in
eius
nutum
intueri
convenit.
Utrumque
autem
valde
necessarium.
Inde
enim
ut
plurimum
certamina
ebulliunt,
quod
se
ipsum
quisque,
non
Christum
quaerit.
Nec
minores
interdum
contentiones
accendunt,
qui
ad
exsequenda
sua
munia
fideliter
animi
studio
intenti,
sensum
tamen
suum
magis
quam
ducis
signum
sequuntur.
Quanquam
si
vere
aestimare
placet,
bene
agendi
principium
militibus
est,
deposita
omni
contumacia,
prorsus
a
ducis
arbitrio
pendere.
Sibi
enim
profecto
studet,
qui
utcunque
sibi
addictus
est.
Quod
si
imperatori
Christo
nostra
obsequia
approbare
cupimus,
piam
inter
nos
conspirationem
ineamus
necesse
est,
ac
mutuam
pacem
foveamus,
quam
suis
non
commendat
modo,
sed
etiam
inspirat.
Quid?
an
non
hostis
quoque
ipse
diabolus
aculeos
nobis
ad
syncretismum
agendum
admovere
debet?
Tametsi
enim
belua
est
tot
capitum,
videmus
tamen
ut
ad
impetendum
Christi
regnum
in
densum
cuneum
se
agglomeret?
Si
in
principe
odiorum,
factionum,
dissidiorum,
ea
est
consensio:
quanto
nos
pressius
animos
et
copias
coniungere
decet,
qui
pro
rege
pacis
adversus
eum
confligimus?
Huc
nos
et
pugnae
species
hortatur.
Adversus
Satanae
mendacia
quibus
armis
instruimur,
nisi
Dei
veritate?
Ea
sublata,
nudi
atque
exarmati
relinquimur.
Atqui
ut
una
est
et
sibi
constans,
ita
nostris
concertationibus
distrahi
se
non
patietur.
Postremo,
quum
ad
propugnanda
eadem
castra
simus
collocati,
quid
nobis
volumus,
dum
intestinis
praeliis
tumultuamur?
Quod
si
^arum
nos
afficiunt
tot
rationes,
animum
saltem
advertamus
ad
id
quod
Christus
clamat:
Non
posse
servis
suis
vulnus
imprimi,
quin
ipse
sibi
inflictum
imputet.
O
si
men-
1)
Lege:
geneip.
|