5:320
postea
libertatis
vindicibus,
Esra
et
Nehemia
facta
est.
Cui
iam
criminationi
patere
factum
nostrum
potest,
tot
classicis
autoribus
munitum?
Tanta
igitur
necessitate
adacti,
senatum
ea
de
re
nostrum
appellavimus:
et
oblata
confessionis
formula,
impense
rogavimus,
ut
ne
dare
Domino
gloriam
in
profitenda
eius
veritate
gravaretur.
Aequum
esse,
ut
in
actione
tam
sancta
populo
suo
praeirent,
cui
se
omnis
virtutis
exemplar
esse
oportere
noverat.
Quae
erat
postulati
nostri
aequitas,
facile
impetravimus,
ut
plebs
decuriatim
convocata
in
confessionem
istam
iuraret.
Cuius
in
praestando
iuramento
non
minor
fuit
alacritas,
quam
in
edicendo
senatus
diligentia.
Atque
divinae
legis
observationem
iureiurando
polliceri
iussi
sunt,
id
vero
excusari
nullo
modo
potest.
Qui
tam
inconsiderate
obstrepere
audent,
non
animadvertunt
quibuscum
certamen
suscipiant.
Quale
enim
est
foedus,
quod
Iosias,
approbante
Domino,
suo
populique
nomine
percussit
?
Nempe
ut
coram
Domino
ambularet,
praecepta
et
testimonia
et
iustificationes
eius
custodiret
in
toto
corde
suo
et
tota
anima:
quibus
conditionibus
universi
Iudaei
fidem
suam,
non
sine
iureiurando,
obstrinxerunt.
Sub
Asa
iisdem
legibus
foedus
sancitum
filit,
iuratumque
in
toto
corde
cum
iubilo,
cum
voce
magna,
clangore
tubae,
et
sonitu
buccinarum.
Idem
sacramentum,
stipulantibus
Esra
et
Nehemia,
praestitum
fuit:
in
quo
etiam
parentes
pro
tenellis
liberis,
et
fratres
natu
grandiores
pro
nondum
adultis
spondebant.
Eiusmodi
iuramentis,
quibus
ad
servandam
Dei
legem
homines
obstringebantur,
praefuisse
Dominum,
scriptura
testatur.
Neque
mirum,
quum
sub
aeterno
illo
foedere
continerentur,
quod
semel,
ipso
praeside,
auspice
atque
autore,
statim
post
legem
promulgatam,
sancitum
fuerat.
Cum
tot
ergo
ecclesiae
primoribus,
cum
principe
omnium
prophetarum
Mose,
cum
Deo
ipso
disceptent,
qui
talem
promissionis
formam
licentiosa
maledicentia
insectari
sibi
permittunt.
Sed
quo
iure
Dominus
in
peierandi
fraudem
suos
induxisse
putabitur,
qui
legis
suae
observationem
stipulando,
misericordiam
vicissim
et
peccatorum
veniam
promittebat?
Cur
periurii
populus
arguetur
qui
se
obstringendo,
gratiam
sibi
oblatam
simul
apprehendebat?
Quod
si
tamen
hanc,
quam
conscripsimus
sacramenti
formulam,
cum
illa
mosaica
compararint,
tot
sanctis
viris
damnatis,
absolvere
nos
cogentur.
Nos
enim
sumus
internuncii
foederis,
quod
Dominus
dum
per
Ieremiam
pollicetur
(Ier.
31,
31
ss.),
inviolabile
fore
pronunciat.
Siquidem
nobis
mandatum
est
verbum
reconciliationis
(2
Cor.
5,
19),
cuius
summa
est:
Christum,
qui
peccatum
non
noverat,
pro
nobis
peccati
purgationem
esse
factum,
ut
iustitia
Dei
in
illo
simus.
Hic
non
exigitur
ab
hominibus,
ut
legis
iustitiam
consectentur:
verum
ut
propria
iustitia
destituti,
Christi
iustitia
induan-
|