9:32
negat.
Qualis
autem,a)
sit
corporis
et
sanguinis
Domini
communicatio,
quaeritur.
Carnalem
isti
palam
et
simpliciter
asserere
quomodo
audeant,
miror.
Spiritualem
quum
dicimus,
fremunt,
quasi
hac
voce
realem,
ut
vulgo
loquuntur,
tollamus.
Nos
vero,
si
reale
pro
vero
accipiant,
et
fallaci
vel
imaginario
opponant,
barbare
loqui
mallemus,
quam
pugnis
materiam
praebere.
Scimus
enim
quam
non
deceant
logomachiae
Christi
servos,
sed
quia
hoc
concedendo
nihil
apud
eos
proficitur,
qui
modis
omnibus
sunt
implacabiles,
l)
placidis
et
moderatis
hoc
testatum
volo,
ita
secundum
nos
spiritualem
esse
communicationis
modum,
ut
re
ipsa
[pag.
47]
Christo
fruamur.
Hac
modo
ratione
contenti
simus,
ultra
quam
nemo
nisi
valde
litigiosus
insurget,
vivificam
nobis
esse
Christi
carnem,
quia
ex
ea
spiria)
Hunc
totum
locum
tn
archetypo
aliter
sonasse,
ex
his
Bullingeri
verbis,
quae
propter
rei
momentum
integra
deseribimus,
satis
superque
patebit:
Qualis
autem
.
.
.
.
quaeritur.
Carnalem
isti
palam
et
simpliciter
asserere
non
audent
(imo
audent:
dicunt
enim
Christi
carnem
corporaliter
edi
ore
corporis
ineffabiliter,
neque
enim
de
modo
inquirendum
esse,
id
quod
superius
intellexisti
ex
verbis
Lutheri).
Spiritualem
quum
dicimus,
fremunt
(qui
hanc
illi
non
agnoscunt,
sed
oppugnant,
lit
quae
non
sit
satis,
neque
exprimat
doni
Dei
praestantiam
et
veritatem)
quasi
hac
voce
realem,
quam
vocant,
tollamus
(significanter
dicis:
quam
vocant,
nimirum
adversarii.
At
hi,
quod
indubitate
constat,
per
reale
intelligunt
corporale
;
realiter
praesens
est,
i.
e.
ipsum
corpus
praesens
est,
realiter
editur,
i.
e.
ipsum
corpus
corporaliter
i.
e.
ore
corporis
manducatur.
Nos
ergo,
mi
Calvine,
tollimus
vocem
realiter,
quum
dicimus
spiritualiter.
Ac
nolumus
omnino
hanc
vocem
illis
ex
nostro
consensu
concedi,
in
illa
significatione
qua
hactenus
usi
sunt,
et
utuntur
etiam
hodie.
Dicis:
per
reale
intelligimus
verum,
excludimusque
falsum
et
imaginationem
inanem.
Recte
tu
quidem,
sed
isti
non
ita
intelligunt.
Sufficiat
ergo
nobis
tutum
et
scripturae
et
patrum
omniumque
saeculorum
vocabulum:
spiritus
et
spiritualiter.
Admoneantur
autem
isti
nos
per
spiritum
non
intelligere
nihil,
vanitatem,
et
imperceptibles
efficiaciaque
carentes
phantasias,
sed
ipsam
Dei
sensibilem
in
mentibus
et
fructiferam
adeoque
vitalem
operationem.
Nam
spiritus
veritas
est,
non
illusio
aut
vanitas.
Spiritus
ergo
satis
realis
est
et
satis
doni
magnitudinem
exprimit
utcunque
non
admittamus
illis
hoc
vocabulum,
quo
tam
crasse
utuntur,
atque
in
ipso
omne
suae
causae
praesidium
collocant.
Ergo
quod
mox
subdis:
Barbare
loqui
malumus
quam
pugnis
materiam
praebere,
circumspectius
poni
oramus.
Principio
enim,
admittendo
vocem
realiter,
pugnas
adeo
non
vitabimus,
ut
nunc
maxime
instauremus.
Deinde
nolumus
ita
barbare
loqui.
Quae
enim
adigit
nos
necessitas
barbaros
loquendi
modos
invehere
in
nostras
ecclesias
propter
contentiosos
istos?
Si
vero
ipsis
placeat
loqui
barbare
in
suis
ecclesiis,
assuetis
rebus
portentosis,
atque
adeo
uti
vocabulo
realiter,
et
per
hoc
intelligere
id
quod
est
vere,
non
false,
per
illusionem
et
imaginationem
vanam,
per
nos
quidem
hoc
illis
est
liberum.
Non
illa
de
causa
litigabimus
cum
eis,
modo
nobis
quoque
liberum
sit
clare
loqui
et
loquutiones
religiosa
expositione
explicare,
maxime
quum
orationis
unicus
sit
finis,
clare
quae
dicuntur
intelligere.
Harum
Bullingeri
observationum
hactenus
rationem
habuit
Calvinus
ut
insereret
quae
paulo
infra
nunc
leguntur:
Scimus
enim
.
.
.
.
Christo
fruamur.
1)
gens
si
difficiles
qu'ils
ne
prennent
nulle
raison
en
payement.
|