8:32  illustre  eius  speculum  nobis  Deus  ipse  ante  oculos  ponit.  Iam  vix  ulla  magis  coram  mundo  pudenda  ecclesiae  deformitas  fingi  potest,  quam  babylonicum  exsilium.  Crudelis  rerum  omnium  direptio,  foeda  terrae  populatio  et  vastitas,  urbs  incendiis  et  violentia  hostili  disiecta  et  lacera,  templum  horribilli  ruina  excisum,  totius  sacrae  supellectilis  indigna  spoliatio,  quantam  hostibus  insultandi  licentiam  dare  poterant?  Et  ea  quae  nunc  recensui  ostendunt,  quam  insolenter  se  extulerint  Chaldaei.  Omnium  vero  conviciis  et  sannis  passim  impetitum  fuisse  Dei  cultum,  veri  simile  est.  Atqui  haec  tantum  quaedam  erant  veluti  praeludia,  [pag.  37]  Populus  Babylonem  abductus,  non  secus  ac  mortuum  cadaver  in  sepulcrum  reconditur.  Quanquam  hoc  quoque  interest,  quod  lacerae  partes  huc  illuc  dissipantur,  ne  rursus  coalescant.  Nulla  amplius  Dei  regia,  nullum  sacrarium,  nulla  cultus  species,  nulli  solennes  coetus,  nullum  denique  superest  ecclesiae  nomen.  Ac  ne  quid  ad  extremam  contumeliam  desit,  in  superbis  et  impuris  comessationibus  sacra  vasa  ostentui  habentur.  Quin  eo  usque  grassatur  saevitia,  ut  Deum  invocare  capitale  sit.  Sed  facit  haec  tam  immanis  omnium  malorum  congeries,  ut  in  restituenda  populi  salute,  magis  emineat  Dei  virtus.  Primum,  quod  Daniel  et  eius  socii  in  raram  potentiam  ex  servitute  evehuntur,  ut  aliquid  levationis  misere  oppressis  fratribus  afferant:  hoc  iam  documento  palam  factum  est,  ecclesiam,  ubi  videtur  penitus  relicta,  curae  tamen  esse  Deo.  Quod  tres  sancti  homines,  qui  in  fornacem  coniecti  fuerant,  salvi  inde  ac  integri  evadunt,  memorabile  in  primis  specimen  liberationis  populi  mox  futurae  illic  relucet.  Reditus  autem  ipse  populi  non  minori  admiratione  dignus  fuit,  quam  inaudita  quaedam  resurrectio  :  ut  vere  in  Psalmo  fideles  iactent,  se  tunc  somniantibus  faisse  similes  (Psal.  126,  1).  Iam  quod  commeatus  a  rege  praebetur,  quod  templum  exstruitur  sumptu  regio,  quod  gravibus  edictis  prohibentur  a  Iudaeis  iniuriae,  pudeat  nos  non  agnoscere  Deum  harum  rerum  autorem,  quum  totidem  incredulis  fuerint  portenta.  Haec  autem  consideratio  dici  non  potest  quantopere  ad  iuvandam  augendamque  fidem  nostram  valeat.  Quo  convincitur  eorum  ingratitudo,  qui  in  tam  bene  ordinato  gloriae  Dei  theatro  scandalum  quo  impingant  sibi  fingunt.  Porro,  in  terram  suam  reversi,  subito  incredibilem  in  modum  tam  hominum  numero  quam  opibus  augentur.  Hoc  quoque  non  obscurum  divinae  [pag.  38]  potentiae  miraculum  est,  praesertim  quum  nulla  illis  daretur  ab  hostibus  relaxatio.  Scimus  enim  tot  fuisse  adversis  copiis  obsessos,  quot  vicinae  erant  in  circuitu  gentes.  Verum,  ut  in  cruce  clarius  refulgeat  extraordinarium  Dei  praesidium,  non  multo  post  aliis  identidem  atque  aliis  cladibus  sic  proteruntur,  ut  iam