49:32
turus
est
unicuique
secundum
ipsius
opera:
1.
iis
quidem,
qui
per
boni
operis
perseverantiam,
gloriam
et
honorem
et
immortalitatem
quaerunt,
vitam
aeternam:
8.
iis
vero,
qui
sunt
contentiosi
ac
veritati
immorigeris
iniustitiae
autem
obtemperant,
excandescentia,
ira,
tribulatio
9.
et
anxietas
in
omnem
animam
hominis
perpetrantis
malum,
Iudaei
primum,
simul
et
Graeci,
10.
At
gloria
et
honor
et
pax
omni
operanti
bonum,
Iudaeo
primum,
simul
et
Graeco.
3.
Existimas
autem
o
homo,
ete.
Quoniam
praecipiunt
rhetores,
ne
ante
ad
vehementiorem
obiurgationem
descendatur
quam
convictum
crimen
fuerit:
posset
cuipiam
videri
inepte
hic
insurgere
Paulus,
qui
nondum
peracta,
quam
intendebat,
accusatione,
tam
acriter
invehatur.
Verum
secus
habet
res:
satis
enim
firma
probatione
ipsos
peccati
reos
peregit:
quandoquidem
non
accusabat
coram
hominibus,
sed
conscientiae
iudicio
arguebat.
Hoc
autem
plane
duxit
esse
probatum
quod
volebat,
nempe
si
in
se
descenderent
ac
divini
iudicii
admitterent
examen,
non
posse
iniquitatem
suam
insiti
ari.
Nec
sine
magna
necessitate
facit,
quod
tanta
severitate
atque
acerbitate
fictam
istam
sanctitatem
obiurgat:
mira
enim
securitate
id
genus
hominum
in
se
acquiescit,
nisi
illi
inanis
fiducia
violenter
excutitur.
Meminerimus
ergo,
hanc
optimam
esse
convincendae
hypocriseos
rationem,
si
ab
ebrietate
sua
expergefacta
in
lucem
divini
iudicii
attrahatur.
Quod
effugies,
etc.
A
minori
est
argumentum.
Nam
si
hominis
iudicio
obnoxia
esse
flagitia
oportet:
multo
magis
Dei,
qui
iudex
est
unicus
omnium.
Divino
quidem
instinctu
feruntur
homines
ad
damnanda
scelera,
sed
haec
obscura
et
tenuis
est
duntaxat
iudicii
eius
adumbratio.
Valde
igitur
desipiunt
qui
fallere
so
putant
iudicium
Dei,
qui
ne
suo
quidem
iudicio
alios
elabi
sinunt.
Nec
emphasi
caret,
quod
iam
iterum
expressit
hominis
nomen,
ut
hominem
Deo
comparet.
4.
An
divitias,
ete.
Non
mihi
videtur
hic
esse
dilemma,
quod
nonnulli
putant:
sed
prolepsis.
Quoniam
enim
hypocritae
fere
prospero
rerum
successu
inflantur
ac
si
Domini
clementiam
sui
benefactis
promeriti
essent,
atque
ita
magis
in
Dei
contemptum
obdurescunt:
occurrit
eorum
arrogantiae
apostolus:
atque
argumento
a
contraria
causa
sumpto
demonstrat,
non
esse
cur
Deum
sibi
propitium
ab
externa
prosperitate
reputent,
quando
illi
longe
diversum
est
benefaciendi
consilium,
quo
scilicet
peccatores
ad
se
convertat.
Ergo
ubi
non
regnat
Dei
timor,
securitas
in
rebus
prosperis
est
contemptus
ac
ludibrium
immensae
eius
bonitatis
Unde
sequitur,
graviores
poenas
iure
daturos
quibus
in
hac
vita
Deus
pepercerit,
quia
ad
reliquam
pravitatem
accessit
quod
paternam
Dei
invitationem
|