1:32
[CO
1.
32]
praeterea
revocans,
quam
magnifice
virtutem
suam
ac
potentiam
exeruerit,
cum
Israeliticum
populum
e
servitio
Pharaonis
et
Aegyptiorum
in
libertatem
asseruit.
Quam
eandem
quotidie
exerit,
dum
electos
suos,
qui [p.
52]
veri
sunt
Israelitae,
e
peccatorum
servitute,
quae
sub
Aegypti
nomine
figuratur,
eximit,
dum
extrahit
e
vinculis
diaboli,
qui
spiritualis
est
Pharao,
Aegyptiorum
Dominus,
eorum
scilicet,
qui
in
concupiscentiis
suis
ambulant.
Subiicit
deinde
mandatum
primum
in
hanc
formam:
MANDATUM
I.
Non
habebis
Deos
alienos
coram
me.
Quo
prohibemur
alio
avertere
fiduciam,
quae
in
eo
tota
posita
esse
debet,
alio
ad
opem
quaerendam
confugere,
alio
cuiusvis
boni
et
virtutis
laudem
transferre,
quae
solius
eius
esse
debet
(Ies.
30
et
31.
Ier.
2).
Quin
potius
ipsum
sic
a
nobis
super
omnia
timeri
et
amari
oportet,
ut
solum
pro
Deo
nostro
agnoscamus,
omnem
spem
ac
fiduciam
nostram
in
ipso
defigentes
(1
Tim.
1.
Deut.
6.
10);
cogitantes,
quidquid
boni
nobis
accidit
ab
ipso
esse,
nihil
omnino
admittentes,
nisi
in
quo
honoretur
ac
colatur
(1
Cor.
10).
Nec
solum
hoc
agendum
est,
ut
lingua
et
corporis
gestu,
omnique
exteriori
significatione
non
alium
esse
nobis
Deum
declaremus,
verum
ut
etiam
mente,
toto
corde,
toto
studio
tales
nos
praestemus.
Non
enim
verba
modo
nostra
externaque
opera
coram
ipso
sunt,
verum
penitissimi
cordis
recessus,
ac
intimae
cogitationes
animi,
melius
atque
certius
ipsi
patent,
quam
nobis
ipsis
(1
Par.
28). [p.
53]
MANDATUM
II.
Non
facies
tibi
sculptile,
neque
similitudinem
aliquam
eorum
quae
sunt
in
coelo
sursum,
vel
in
terra
deorsum,
vel
in
aquis
quae
sub
terra
sunt,
non
adorabis
ea
neque
coles.
Quo
significatur,
cultum
omnem
atque
adorationem
deberi
uni
Deo.
Qui
cum
sit
incomprehensibilis,
incorporeus,
[OS
43]
invisibilis,
sicque
omnia
contineat,
ut
nullo
loco
concludi
possit;
ne
somniemus
figura
aliqua
exprimi
posse,
aut
quovis
simulacro
repraesentari,
nec
idolum,
quasi
Dei
similitudo
esset,
veneremur;
quin
potius
adoremus
Deum,
qui
spiritus
est,
in
spiritu
et
veritate
(Deut.
6.
10.
1
Reg.
8.
Ioan.
1.
1
Tim.
1.
Ioan.
4).
Primum
ergo
mandatum,
unum
esse
Deum
tradit,
praeter
quem
nulli
alii
dii
cogitandi
aut
habendi
sint.
Istud
qualis
ipse
ille
sit,
docet,
et
quo
cultus
genere
honorandus,
ne
quid
illi
|