7:319
319
ADVERSUS
P.
CAROLI
320
minis
praeludia
ita
cum
Vireto
egerat:
Tum
mihi
suspecta
esse
desinet
tua
fides,
quum
tribus
Symbolis
subscripseris.
Quo
scilicet
verbo
innuebat,
suspectam
se
in
praeteritum
tempus
velle
facere.
Id
porro
ne
cui
dubium
sit,
luculento
testimonio
comprobarunt,
dum
Helveticam
confessionem,
absque
mora
aut
controversia,
coram
ipso
Carolo
sunt
amplexi.
Cuius
hoc
est
quintum
caput:
De
Deo
sic
sentimus:
Unum
essentia,
trinum
personis,
ete.
Nec
aliud
refero
quam
quod
publicis
actis
curiae
Bernensis
consignatum
est.
Et
non
multo
post
tempore,
quis
esset
interior
animi
sui
sensus,
apud
ecclesiae
Bernensis
pastores
familiariter
professi
sunt,
hac
formula
ad
verbum
illis
edita:
Quoniam
voces
istas
trinitatis
et
personarum
plurimum
ecclesiae
Christi
commodare
intelligimus,
quo
et
vera
patris,
filii
et
spiritus
sancti
distinctio
clarius
exprimatur
et
contentiosis
melius
occurratur,
usque
adeo
nos
ab
his
non
abhorrere
scitote,
ut
libenter
eas
amplexemur,
sive
ex
aliis
audiendae
sive
a
nobis
usurpandac
sint.
Itaque
quod
antehac
semper-
a
nobis
factum
est,
in
posterum
quoque
nos
operam
daturos,
quoad
licebit,
recipimus,
ne
earum
usus
in
ecclesia
aboleatur.
Nam
neque
ab
iis
in
scriptis,
in
enarrationibus
scripturae,
in
concionibus
ad
populum
[pag.
54]
abstinebimus
ipsi,
et
alios
docebimus
ne
superstitiose
refugiant.
Si
quis
autem
praepostera
quadam
religione
teneatur,
quominus
libere
usurpare
ipsas
ausit,
quanquam
eiusmodi
superstitionem
nobis
non
probari
testamur,
cui
corrigendae
non
sit
defuturum
nostrum
studium,
quia
tamen
nobis
non
videtur
haec
satis
firma
causa,
cur
alioqui
vir
pius
et
in
eandem
religionem
nobis
sensu
consentiens
repudietur,
eius
imperitiam
hac
in
parte
eatenus
feremus,
ne
abiiciamus
ipsum
ab
ecclesia,
aut
tanquam
male
de
fide
sentientem
notemus.
Haec
certe
voluntaria
piorum
virorum
professio
abunde
eos
a
frivolis
Caroli
criminationibus
liberat
ut
supervacuum
sit
illis
copiosius
respondere.
Et
certe
illum
non
modo
abundare,
sed
etiam
abuti
otio
apparet,
quum
de
verbis
texit
verbosam
disputationem,
et
grammatici
larvam
ad
tempus
induit,
ut
persuadeat
Calvino
ab
his
vocibus
non
superstitiose
cavendum,
quum
probe
sciret
Calvinum
libere
illis
uti
et
semper
usum
esse,
quum
ipse
coram
vidisset
ab
eo
et
collegis
confessionem
Helveticam
approbari.
Sed
est
in
eo
scilicet
diligens
ut
primis
ultima
respondeant,
hoc
est,
ne
unquam
ridiculo
more
ineptire
desinat.
Alia
est
calumnia
quod
in
confessione
Samosateni
impium
errorem
investigat.
Samosatenus
autem
astute
ludebat
in
verbi
appellatione,
vocale
intelligens
verbum
aut
decretum
[pag.
55]
Dei
de
humano
genere
redimendo.
Iudicent
autem,
me
tacente,
lectores,
num
huic
errori
suffragetur
confessio,
quae
nominatim
patrem
et
filium
et
spiritum,
|