5:319
CATECHISMUS.
sonarum
trinitatem
plusquam
evidenter
designari
agnoscimus.
Iam
vero
confessionem,
solenni
iureiurando
ab
universo
populo
editam,
non
sine
ratione
adiungendam
curavimus.
Nempe
ut
si
quopiam
temerarius
de
hac
re
fuerit
delatus
rumor,
cuius
non
levem
auram
sentire
coepimus,
ne
(ut
usu
venire
solet,
quum
res
ad
liquidum
comperta
non
est)
sint,
qui
nos
quippiam
novo
exemplo
esse
admolitos
suspicentur:
quod
senatui
nostro
fuimus
autores
sacramenti
istius
exigendi.
Equidem
facti
nostri
aequitatem
clarius
elucere
arbitramur,
quam
ut
defensione
ulla,
saltem
apud
cordatos
prudentesque
viros,
opus
habeat.
Atqui
ne
sic
quidem
quorundam
criminationes
effugere
potuit.
Tanta
est
imperitiae
morositas,
ut
vel
in
rebus
probatissimis,
habeat
semper
quod
reprehendat.
Nos
ergo
qui
officii
nostri
esse
ducimus,
omnibus
quantum
in
nobis
est,
satisfacere:
paucis
indicabimus
quam
solida
nobis
istius
consilii
ratio
constet.
Quanquam
post
abominationem
papismi,
verbi
virtute
hic
prostratam,
senatusconsulto
edictum
fuerat,
ut
sublatis
superstitionibus,
earumque
instrumentis,
ad
evangelii
puritatem
urbis
religio
componeretur:
nondum
tamen
ea
exstare
nobis
videbatur
ecclesiae
facies,
quam
legitima
muneris
nostri
administratio
requireret.
Utcunque
enim
aestiment
alii,
nos
certe
functionem
nostram
adeo
exiguis
finibus
terminatam
non
putamus,
ut
concione
habita,
ceu
persoluto
penso,
conquiescere
liceat.
Propius
multo
ac
vigilantiore
opera
curandi
sunt,
quorum
sanguis,
si
desidia
nostra
perierit,
a
nobis
reposcetur.
Si
quando
autem
alias
nos
anxios
habebat
haec
sollicitudo,
tum
vero
acerrime
urebat
ac
discruciabat,
quoties
distribuenda
erat
Domini
coena.
Quum
enim
multorum
dubia
nobis
foret,
et
maxime
etiam
suspecta
fides,
omnes
tamen
promiscue
irrumpebant.
Et
illi
quidem
iram
Dei
vorabant
potius,
quam
vitae
sacramentum
participabant.
Atqui
an
non
ipse
quoque
pastor
tantum
mysterium
profanare
credendus
est,
qui
delectum
in
eo
communicando
nullum
habet?
Quare
non
alia
lege
pacem
ac
quietem
obtinere
cum
nostris
ipsorum
conscientiis
potuimus,
quam
ut
solenni
professione
nomen
Christo
darent,
qui
in
eius
populo
censeri,
atque
ad
spirituale
sacrosanctumque
illud
epulum
admitti
vellent.
Id
in
baptismo,
inquiunt,
semel
factum
fuerat.
Sed
nemo
non
defecerat
a
baptismi
professione.
Si
militiae
desertori
primum
sacramentum,
quod
perfidia
sua
violavit,
sufficere
autumant,
verbum
pro
causae
nostrae
patrocinio
non
faciemus.
Sin
ipse
quoque
sensus
communis
aliud
dictat,
omni
calumnia
liberamur.
Neque
vero
aut
illustribus
exemplis,
aut
scripturae
etiam
suffragio
destituimur.
Circumcisionis
foedus
habebat
in
corpore
suo
impressum
populus,
quem
ad
novum
foedus
paciscendum
Moses
exhortatus
est.
Eadem
foederis
renovatio
a
sanctis
regibus
Iosia
et
Asa
eximiis
|